Op bezoek bij de vastencoach

En ja hoor, ik ging het natuurlijk wél doen. Vasten. Beweerde ik eerder nog dat ik ‘vast’ niet zo gek te krijgen zou zijn, ik ging toch overstag.

Allereerst begon ik me voor te bereiden door sommige dingen alvast niet te eten. En daarna braken de twee dagen aan waarop ik op de ene dag tot 13.00 uur en op de andere dag tot 15.00 uur niets zou eten en drinken.

En ja: álles wat ik aankondigde gebeurde. Ik werd me toch chagrijnig! En ik kreeg hoofdpijn en voelde me vreselijk lamlendig. Totdat...ik weer iets mocht eten. Het werd een trosje druiven. Eerlijk: zó’n heerlijk trosje had ik van m’n leven niet gegeten. Die zoete smaak – ik was er helemaal van onder de indruk.

De les? Voedsel is heel waardevol en niet zomaar iets om weg te werken terwijl je staat te praten. Je mag er de tijd voor nemen. Ik kan niet zeggen dat ik een enorme spirituele boost kreeg, maar als je eten op waarde schat, waardeer je de schepping ook meer, toch?

Laat ik het je nog gekker vertellen: nu de opnames voor Dit is de kwestie erop zitten, blijf ik dit – pin me er niet op vast – nog acht weken doen. Twee dagen per week tot 15.00 uur niets eten, en daarna intens genieten van het manna uit de hemel. En dan puur voedsel hè. Eten dat – dit vind ik een goeie graadmeter – mijn ouders zouden herkennen. Geen voorverpakte zooi, maar zelfgesmeerde boterhammen, havermoutpap, en een eerlijke avondmaaltijd. M’n moeder zou trots op me zijn.