Op vakantie met kinderen (maar zonder man)

Een vakantie is best een lastig ding: je wilt dat het betaalbaar blijft, rustgevend is, leuk voor de kinderen en het liefst ook nog voor jezelf. Als alleenstaande ouder heb je nog meer eisen: je wilt niet te ver rijden. En ook geen tien dagen alleen zitten. Waar vind je zo’n ideale vakantie?

Ik kreeg mijn ideale vakantie aangeboden. Twee keer zelfs. Ik kon gratis bij vrienden van vrienden kamperen en ik mocht in het huisje van een collega-vriendin. Allebei fijn. Ik koos voor het laatste, omdat ik na dat eerste jaar van de scheiding zo verschrikkelijk moe was dat ik nergens over wilde nadenken. Zeker niet over de vraag of ik de tenthamer wel bij me had.

De voordelen

Iedereen kan bedenken dat zo’n partnerloze vakantie zijn nadelen heeft, maar laat ik beginnen bij de voordelen. Na een dag of wat in gezelschap van twee zevenjarigen – en vooral in gezelschap van twee zevenjarigen die van Lego en lezen houden, die insecten willen zoeken en tuinbonen willen plukken – ga je vanzelf de vrede binnen. Je gedachten kabbelen, soms denk je aan iets onaangenaams maar vaak ook aan helemaal niks, je zet eens een kopje thee, je speelt een stukje muziek, je doet een spelletje en met niemand voer je een uitdagend, diepgravend, volwassen gesprek, zelfs niet met jezelf.

Als ik nalees wat ik over deze vakantie in mijn “blije –boekje” heb geschreven, zie ik vooral die simpele dingen terug:

• Rijpe pruimen en aardbeien en rode bessen en blauwe bessen: bijna te veel (27 juli)
• Met Lea 'oorlispelen' (29 juli)
• Heerlijk op het landje gezeten: ogen dicht, wolken, zon, erwten doppen en tuinbonen en Lea die zegt: "Ik hou ervan om met eten bezig te zijn. Het is net knutselen." (31 juli)
• Samen met Ies de auto inpakken en zijn enthousiasme om te helpen. ( 6 augustus)

De nadelen

 Natuurlijk zijn er ook nadelen. Je bent (nog) vaker alleen dan anders. Er kan opgespaard verdriet naar boven komen waar je in de drukte van alledag niet aan toe komt. En je moet heel goed bedenken wat je op een dag aankunt en wat niet, want jouw energiebalans moet in de plus blijven. Jij bent namelijk de enige die ’s avonds het eten klaarmaakt en de kinderen op bed legt en die moet kunnen handelen als je zoon zich een gat in zijn hoofd valt.

Inmiddels heb ik een heel scenario aan oplossingen voor dit soort problemen. Ik regel alles van tevoren. Hulp vragen bij het inpakken. Vrienden uitnodigen. Desnoods (tijdelijk) een buurvrouw lenen die het ook wel leuk vindt als er een vriendin van een vriendin op de koffie komt. Tegen thuisblijvende vrienden zeggen dat ik bel als het echt te stil wordt in mijn hoofd. En, het allerbelangrijkste: lief zijn voor mezelf. Want als je lief bent voor jezelf, ben je graag bij mezelf. En als je bij jezelf bent, ben je minder alleen.