Petra had een bijzondere relatie met haar, inmiddels overleden, vriendin Maaike

Maaike en Petra zijn allebei geboren met spina bifida (beter bekend als een open rug). “Bij Maaike uitte zich dit ernstiger dan bij mij; haar start was heftiger dan de mijne. Door de jaren heen waren er verschillende momenten dat zij de complicaties, die deze handicap met zich meebracht, ternauwernood overleefde”, vertelt Petra. “Omdat Maaike zich ervan bewust was dat het leven kort kon zijn, had zij als motto dat elke dag die ze kreeg er één was waar ze ten volle van mocht genieten. Dit levensmotto heeft zij tot haar laatste dag gehad. Ze is voor mij hierin een inspirerend voorbeeld geweest.”

Toen Petra drie jaar was, leerden haar ouders en de ouders van Maaike elkaar via een lotgenotenvereniging kennen. “Doordat zij allebei een dochter met spina bifida hadden, waren er veel raakvlakken tussen hen en spraken ze af en toe met elkaar af. Maaike en ik zijn pas vriendinnen geworden toen Maaike na haar studie in mijn woonplaats kwam wonen. We kwamen hier achter tijdens een ontmoeting op een landelijke lotgenotencontactdag. We besloten meteen iets af te spreken.” Vanaf dat moment zagen zij elkaar regelmatig. “We konden ontzettend goed praten over alles wat ons bezig hield, maar konden samen ook goed stil zijn. Gewoon naast elkaar zitten en in het moment zijn.”

Maaike leefde het leven van lopende mensen

Maaike en Petra reisden met hun handbikes door de stad en namen zo nodig de bus of de trein. Daarnaast had Maaike een eigen auto, een grote rode bus, waar zij samen mee op pad gingen. “We lieten ons niet tegenhouden door onze beperkingen en gingen ook samen op vakantie. Maaike was daarin nóg iets vrijer, want zij heeft zelfs parachute gesprongen en pakte met hetzelfde gemak een vliegtuig richting Afrika. Ze leefde het leven van lopende mensen en overwon zonder klagen de obstakels die zij tegenkwam op haar pad.” Petra vertelt dat Maaike altijd in mogelijkheden dacht en dat zij wilde dat iedereen kon meedoen. “Omdat zij studenten met een handicap wilde helpen, bij het vinden van huisvesting, het maken van de juiste studiekeuze en het deelnemen aan het studentenleven, zette zij de Stichting Wiel&Deal op.” Om de wereld te laten zien dat je mét een handicap net zo van het leven kunt genieten als zonder, zocht Maaike verschillende keren de media op. “Het is een soort ongeschreven afspraak tussen ons geweest, dat wij dat stokje zouden overnemen als ze er niet meer was en naar buiten toe kenbaar zouden maken dat mensen met een handicap er ook bij horen in deze maatschappij. Vandaar dat ík dit verhaal deel, nu zij dit niet meer kan.”

Hersenbloeding

Maaike overleed in 2021 aan een genetische afwijking die hersenbloedingen veroorzaakt. “Deze afwijking werd drie jaar voor haar overlijden ontdekt. Na haar eerste hersenbloeding wisten we dat het ernstig was en dat we extra, méér dan we al deden, moesten genieten van de momenten die we samen hadden. Omdat we niet wilden dat er een lading over de leuke momenten zou komen te hangen, gaven we de gedachten dat het weleens de laatste keer zou kunnen zijn, bewust geen ruimte.” Wel beseften zij dat wat ze nog wilden doen, niet uitgesteld kon worden. “Maaike begon nóg meer uit het leven te halen dan ze al deed.”

De eerste hersenbloeding veroorzaakte lichte schade bij Maaike. De tweede hersenbloeding zorgde voor blijvende hersenschade. Maaike overleefde dit ternauwernood. “Ik heb in het ziekenhuis afscheid genomen van de Maaike die ik had gekend; die was voorgoed verdwenen. Haar karakter was veranderd en ze kon gesprekken niet meer goed volgen.” Voor Petra was dit geen reden om de vriendschap te beëindigen. “We bleven met elkaar eten, zoals we voor die tijd ook wekelijks deden, maar hielden de gesprekken luchtiger. In plaats van de stevige conversaties die we al die jaren hadden gevoerd, speelden we nu bordspelletjes. Zo hadden we toch nog fijne momenten met elkaar, ondanks dat het nooit meer werd zoals het vroeger was.”

Dierbare herinneringen

De laatste jaren van haar leven spraken Maaike en Petra elkaar, vanwege de coronapandemie, via Skype en stuurden elkaar kaartjes. “Het waren geen gemakkelijke jaren. Toch dacht ik er geen seconde aan om haar in de steek te laten; ik wilde er ook in deze fase voor haar zijn. Ik had zoveel aan haar te danken! Zo ontstond dankzij Maaike bijvoorbeeld het idee om mijn eigen hand- en nagelverzorgingshuiskamer te starten en deze voor iedereen bereikbaar te maken. Zij liet mij zien dat een handicap je niet hoeft te beperken in het leven en in de keuzes die je maakt. Ook voor mij was het mogelijk om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan.”

Het overlijden van Maaike heeft een gat geslagen in het leven van Petra. “Zo`n vriendschap beleef je maar één keer in je leven”, beseft zij. “Dat geeft ook niet; ik ben dankbaar voor de jaren die ik met haar mocht hebben. Nog dagelijks kom ik haar tegen in kleine dingetjes. Zo kan haar naam opeens in mijn zoekbalk verschijnen als ik een letter intik. Ook kan ik tijdens een bijeenkomst van de patiëntenvereniging iemand tegenkomen die haar ook heeft gekend en kunnen we samen mooie herinneringen ophalen aan haar. Maaike hield van alles wat met Afrika te maken had. In mijn hand- en nagelverzorgingshuiskamer heb ik een thee-hoekje in Afrikaanse sfeer ingericht. Dit doet mij regelmatig denken aan al die keren dat we gezellig samen hebben ‘ge-thee-leut’.” Petra vermoedt dat dankzij Maaike haar reislust is aangewakkerd, want voor het eerst onderzoekt zij de mogelijkheid om op vakantie te gaan naar Curaçao. “Ik stond daar nooit voor open en heb me ook echt afgevraagd waarom ik hier nu opeens wél over nadenk. Maaike had dat effect op mensen en ik neem graag haar levensenergie en haar bijzondere kijk op het leven mee de toekomst in.”