Pleegmoeder Janette: 'De liefde voor Valentina verbindt ons met haar biologische moeder'

1 november 2023 · Leestijd 7 min ·

· · · ·

Nicole kan door omstandigheden niet meer voor haar dochter Valentina zorgen, iets wat haar dagelijks veel pijn doet. Daarom zorgen pleegouders Janette Wiersma en haar man, ouders van drie biologische kinderen, alweer vier jaar voor het kleine meisje. Nicole is dankbaar dat Valentina in goede handen is. “Ik dank de lieve Heer dat Hij zulke fijne pleegouders heeft uitgezocht.”

Vier jaar geleden werd Janette Wiersma onverwachts gebeld door pleegzorg. “Er was een schrijnend tekort aan pleegouders, dus we kregen de vraag of we nog eens wilden nadenken over pleegzorg”, legt Janette uit. “We hadden een jaar daarvoor een pleegzorgcursus gevolgd, maar hier verder niks mee gedaan.” De heftige verhalen die ze tijdens de cursusavonden hoorden, schrokken Janette en haar man namelijk behoorlijk af.

“We beseften steeds meer wat de impact van pleegzorg op ons als gezin zou zijn. Tegen de tijd dat de cursus was afgerond besloten we dat pleegzorg, op dat moment in elk geval, niets voor ons was. We vertelden de organisatie dat we er bij nader inzien (voorlopig) vanaf zagen, omdat onze kinderen nog te jong waren.”

Schrijnend tekort aan pleegouders

Het hoofdstuk pleegzorg leek te zijn afgesloten, tot het onverwachte telefoontje, anderhalf jaar later. “Ze vroegen me of we pleegzorg toch nog in overweging zouden willen nemen. Na overleg met mijn man heb ik gezegd dat ze mochten bellen als er een plek werd gezocht voor een crisisplaatsing. We zouden op deze manier kunnen ervaren of pleegzorg bij ons gezin paste.”

Een paar weken later ging opnieuw de telefoon. “Pleegzorg had met spoed onderdak nodig voor een meisje van nog maar een jaar oud. Ze kwam uit een heftige thuissituatie en zou de volgende dag al worden gebracht. We hebben in allerijl een kamertje voor haar klaargemaakt.” De volgende dag werd de kleine Valentina bij hen gebracht. “Ik zag hoe een klein meisje uit de autostoel werd getild en naar ons huis werd gedragen.” Het enige wat ze bij zich had, was een klein plastic tasje met wat spulletjes. “Toen ik een eerste blik op haar wierp en het verdrietige gezichtje zag, met de grote lege ogen die mij angstig aankeken, ging mijn hart meteen wagenwijd voor haar open.”

Weken werden maanden

Binnen een half uur vertrok de begeleidster van pleegzorg en bleef Janette achter met het angstige meisje. “Ze was heel bang en verdrietig, maar zocht wonderlijk genoeg meteen haar veiligheid bij mij.” Ook haar twee broertjes werden in pleeggezinnen ondergebracht. “Diezelfde dag nog hoorde ik dat één van haar broertjes vlak bij ons was geplaatst. De kans dat dit gebeurt is zeer klein, want ze woonden in een andere regio. Voor mij was de ervaren pleegmoeder, waarbij haar broertje werd geplaatst, een enorme steun; zij maakte mij wegwijs in de wereld van de pleegzorg.”

Valentina zou een paar weken blijven, maar de weken werden maanden en de maanden zijn vier jaar geworden. “Ondertussen probeerde Nicole, de moeder van Valentina, uit alle macht haar kinderen terug te krijgen. Ze is diverse keren in hoger beroep gegaan, maar steeds werd het verzoek door de rechter afgewezen. Ze was erg boos op jeugdzorg, maar gelukkig nooit op ons. Sterker nog: we hebben een hele goede band met haar en zijn van haar gaan houden. Nicole voelt zoveel liefde voor Valentina, dat ze haar dochtertje een stabiel en liefdevol thuis gunt.”

Veilig thuis

Janette en haar man vinden het heel verdrietig dat Nicole niet in staat is om zelf voor haar kinderen te zorgen. “Desondanks staat het welzijn van de kinderen voorop; ze hebben al zoveel moeten meemaken in hun korte levens. De kinderen dragen hierdoor een onzichtbaar rugzakje met zich mee. We zijn daarom dankbaar dat Valentina zich in ons gezin veilig voelt en ruimte krijgt om te herstellen. Hierdoor zien we haar weer tot ontwikkeling en groei komen. Tegelijkertijd kan ik als moeder enorm met Nicole meevoelen”, zegt Janette.

Nicole: "Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn kinderen denk”

“Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan verdween”, zo ervaarde moeder Nicole het moment dat haar kinderen uit huis werden geplaatst. Met de moed der wanhoop lukte het haar om haar kinderen zelf in de auto te zetten, toen ze werden opgehaald. “Ik vertelde hen dat ze op vakantie gingen”, vertelt Nicole. “Ze hadden geen idee waar ze naartoe gingen of dat ze nooit meer terug zouden komen. Ik was zo ontzettend verdrietig dat mijn kinderen werden meegenomen, dat ik letterlijk huilend op mijn knieën viel, toen ik de auto met mijn kinderen zag wegrijden.” Ze wenst dit niemand toe. “Dit is het vreselijkste wat je kunt meemaken als moeder.”

Het is inmiddels vier jaar geleden dat haar kinderen uit huis werden geplaatst. Ondanks al haar pogingen om haar kinderen terug te krijgen, heeft de rechter bepaald dat de kinderen zullen opgroeien bij pleeggezinnen. “Ik heb het hier heel moeilijk mee”, vertelt Nicole. “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn kinderen denk en hier verdrietig om ben. Vaak zit ik in mijn eentje te huilen op de bank.” Toch is ze heel dankbaar dat de kinderen zulke fijne pleegouders hebben en op goede, liefdevolle plekken worden opgevangen. “De band met pleegmoeder Janette is bijzonder goed. Ik vertrouw haar door en door en ben heel blij met de communicatie tussen ons. Ik dank God dat Hij zulke fijne pleegouders heeft uitgezocht voor mijn dochter. Het voelt zo vertrouwd met hen, dat ze als familie voor mij zijn. Ik weet dat ik altijd welkom bij hen ben.”

Verjaardag

“Onlangs was Valentina jarig en kwamen haar vader (die sinds kort weer in beeld is), haar moeder en haar twee broertjes haar verjaardag met ons vieren”, vertelt Janette. “Dit is de enige dag in het jaar, dat haar biologische familie tegelijkertijd bij ons thuiskomt. Ik vind dit altijd zo’n bijzonder moment. We zitten dan met z’n allen rond de tafel en voor een moment valt alles weg. Het is dan echt feest. We hadden een grote taart, iedereen had cadeautjes en we zongen met elkaar verjaardagsliedjes voor Valentina.” Janette kijkt terug op een fijne dag. “Na anderhalf uur gingen haar broertjes weg. Hoe fijn het ook is om elkaar te zien, het is voor de kinderen ook behoorlijk intensief. Haar ouders bleven wel langer en aten gezellig met ons mee. We zijn gewend om voor het eten te bidden. Valentina bad voor haar moeder. Dat was zo ontroerend voor Nicole, dat ze er emotioneel van werd”, vertelt Janette.

“Ik kan me er echt over verwonderen hoe goed we het met elkaar hebben. Je hoort bijna altijd dat er gedoe is tussen pleegouders en biologische ouders, maar dat ervaren wij gelukkig niet zo. Er zijn zeker dingen waar we samen uit moeten komen en waar we het gesprek over voeren, maar de liefde die we voor Valentina voelen, verbindt ons. We vinden het een zegen dat we voor haar mogen zorgen en zien haar als een geschenk van God. En dat terwijl we in de eerste instantie dachten dat pleegzorg niks voor ons was”, lacht Janette. “We hebben een prachtig meisje in ons gezin gekregen, waar we met liefde voor mogen zorgen en die er helemaal bij hoort.”