Predikant Leon van den Dool over het gebed dat hij wekelijks bidt

Leon kwam voor het eerst met dit lied in aanraking op een conferentie. “Daarna heb ik het heel vaak thuis gespeeld op m’n gitaar. Als tiener was ik zo zoekend naar wat echt goed is, naar wat wijsheid is en wat Gods weg is. Ik zat vol vragen. In alle stemmen en verwachtingen verlangde ik naar Gods stem. Daar wilde ik naar luisteren en mezelf aan verbinden. Dit lied gaf daar woorden aan.” 

De toonsoort van Gods stem

“Gedurende de week sta je steeds weer voor zoveel keuzes. Dan vraag ik met dit gebed elke keer om Gods hulp daarin. Dat Hij in mij aanwezig is en tot mij spreekt. Ook als ik een preek voorbereid, zing ik dit vaak. Zo stil ik mijn verwarde gedachten en rusteloosheid en stel ik me open voor God. Het is niet dat ik zelf niks meer weet of kan beslissen, maar ik word me opnieuw bewust van mijn afhankelijkheid van Hem. Het lied vormt ook een spiegel. Kan ik het echt meebidden? Is de weg die ik ga ook van God? Durf ik me te laten toetsen en vernieuwen, zodat ik steeds meer ga leven in de toonsoort van Gods stem? Ik denk dat dat het mooiste is wat er is.” 

Een nieuw verlangen

“Soms heb je een periode dat je minder van God merkt. Dan weet je wel dat Hij er is, maar je kan er minder goed bij. Of je weet het helemaal niet meer. Dat kan echt een worsteling zijn. Er heersen dan allemaal andere stemmen. Het helpt mij om naar dit lied terug te komen en te zingen: ‘Voltooi in ons wat uw hand begon.’ Ik kijk dan naar wat God al gedaan heeft om te zien dat Hij wel degelijk werkt en doorgaat. Elke keer weer komt Hij naar ons toe. Ik bid met dit gebed als het ware om een nieuw verlangen naar God. Dat Hij ook weer tot mij gaat spreken. Dat hij doorbreekt met zijn licht en liefde, hoe ver ik ook afdwaal.” 

Tekst gaat door onder de afbeelding

Het haastige leven

“God spreekt voor mij door de Bijbel, maar ook heel vaak door andere mensen heen, doordat iemand je echt ziet of een kaartje stuurt precies op het goede moment. Allemaal kleine en grote dingen die erop wijzen dat er meer is dan onze dimensie. Daar moet je voor openstaan, want heel vaak ga je toch snel op in het haastige leven. Zo’n gebed doet je dan weer beseffen: er is meer. Ik denk dat gebed mij sowieso laat zien wat het leven is en wat God geeft. Ik ben ook geen held in bidden, hoor. Soms gaat het een tijd niet. Maar uiteindelijk heb ik het wel nodig om te leven.”