Qua­ran­tai­ne­klas­sie­ker: de film Groundhog Day

In ons geval heeft de déjà-vu-ervaring nog een heldere oorzaak, maar in de film heeft hoofdpersoon Phil geen idee waarom hij steeds weer wakker wordt op dezelfde koude februaridag. Het is ook bepaald niet de beste dag van zijn leven. Hij zit ingesneeuwd in een suf dorp en is gedoemd steeds opnieuw tegen dezelfde vermoeiende mensen aan te lopen. Eerst raakt hij ervan in paniek, daarna gaat hij de hedonist uithangen, vervolgens komt hij in een depressie terecht en ten slotte besluit hij zijn lot dan maar te omarmen. En wat blijkt? Met die instelling wordt het leven niet alleen veel dragelijker, maar wordt Phil ook een veel mooier mens.

Levensbeschouwelijke parabel

De makers van Groundhog Day hebben in interviews altijd volgehouden dat ze gewoon een leuke komedie wilden maken, waar geen al te verheven filosofie aan ten grondslag ligt. En de film werkt ook uitstekend als eenvoudig vermaak, vooral dankzij de hilarische hoofdrol van Murray. Toch hebben kijkers er van meet af iets diepers in ontdekt, een levensbeschouwelijke parabel waar je vele kanten mee op kunt, juist omdat een expliciete duiding ontbreekt. Zo is de film wel omschreven als een verbeelding van het vagevuur, een fabel over het bereiken van verlichting, en een moderne versie van John Bunyans Christenreis.

Levensles

Een levensles die ik eruit haal, is dat zelfs een schijnbaar hopeloze situatie zin kan krijgen als je je richt op anderen en er samen het beste van probeert te maken. Dat lijkt me momenteel geen verkeerd advies.

Bekijk de trailer van 'Groundhog Day'