Quarantaineklassieker: Into the Wild

‘Geluk is pas echt als het wordt gedeeld’

13 mei 2020 · Leestijd 2 min ·

Nu veel mensen wereldwijd hunkeren naar (fysiek) contact, is het moeilijk voor te stellen dat iemand moedwillig een extreme vorm van eenzaamheid zou opzoeken. Dat doet Chris McCandless, hoofdpersoon van het indrukwekkende drama Into the Wild uit 2007.

Vlak na zijn afstuderen besluit de Amerikaanse twintiger, kind van rijke ouders, al zijn spaargeld aan een goed doel te schenken en de wildernis in te trekken. Zijn einddoel: zielsalleen overleven in Alaska.

Geen grote spoiler

Chris McCandless (1968-1992), die zichzelf liever Alexander Supertramp noemde, heeft echt bestaan. Over zijn reis verscheen in 1996 al het boek Into the Wild van journalist Jon Krakauer, dat later dus werd verfilmd door acteur Sean Penn (die zelf geen rol speelt in de film). Het is geen grote spoiler om te vertellen dat McCandless Alaska inderdaad heeft bereikt, en dat hij het avontuur in de wildernis niet heeft overleefd.

Bedevaartsoord

Wat dreef ‘Alexander’ precies? Dat blijft ergens een mysterie. Hij had duidelijk een afkeer van de westerse maatschappij, die hij dom en onrechtvaardig vond, en idealiseerde de natuur. De film laat zien dat hij onderweg talloze mooie ontmoetingen had met mensen die hem wezen op het belang van vriendschap en het gevaar van eenzaamheid, maar daar had hij geen oren naar.

Lees ook: 'A Hidden Life': een poëtische passiefilm

De plek waar McCandless overleed, een verlaten bus ergens in de woestenij van Alaska, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een soort bedevaartsoord voor romantisch ingestelde avonturiers. Op zeker moment werd de bestemming zo populair dat de plaatselijke autoriteiten borden op de route plaatsten met het dringende advies om terug te keren. Er vonden namelijk steeds ongelukken plaats.

Geestelijke ontberingen

Voor McCandless was het uiteindelijk de honger die hem fataal werd (misschien in combinatie met het eten van giftige bessen). Maar ook de geestelijke ontberingen vielen hem zwaar, zo bleek uit een dagboekaantekening die later werd teruggevonden: ‘Geluk is pas echt als het wordt gedeeld.’