Rare dingen in de oorlog

Eerst maar die Polen. We kennen dat land als een land dat in Europa regelmatig, samen met Hongarije, een uitzonderingspositie inneemt. Zeer kritisch en terughoudend over de komst van vluchtelingen. De vrijheid van meningsuiting staat er onder druk, de rechterlijke macht wordt uitgehold. Al diverse keren heeft de Europese Commissie zich zeer kritisch uitgelaten over de ontwikkelingen in dat land.

En dan nu ineens die gastvrije en open houding ten opzichte van vluchtelingen uit Oekraïne! Toch is die houding wel te begrijpen, als je ervan uitgaat dat wij mensen het meest houden van dat wat dichtbij is en op onszelf lijkt. Ik houd meer van mijn eigen kinderen dan van de kinderen van de buren, hoe aardig die ook zijn. Je geeft meer om je eigen vrienden dan om vrienden van anderen. Daar lijkt me weinig mis mee.

Ik zou dan ook niet meesmuilend willen doen over de Poolse houding, zoals ik hier en daar zag gebeuren. Prachtig dat ze nu zo ruimhartig han- delen. Neemt niet weg dat we tegelijkertijd berichten horen dat mensen met Afrikaanse roots die van Oekraïne naar Polen proberen te vluchten, worden geweerd. Als die berichten kloppen (en daar lijkt het op), is daar maar één woord voor: racisme – en daar lijkt een scherpe veroordeling me op z’n plaats. Oorlogsvluchtelingen zijn oorlogsvluchtelingen.

En linkse politieke partijen die ineens voor meer defensie-uitgaven pleiten, zowel in Duitsland als in ons eigen land? Ook dat kan ik eerlijk gezegd wel plaatsen. We dachten met z’n allen dat de ‘ouderwetse’ manier van oorlog voeren, gewoon over land, met tanks en bommen en granaten en zo, een beetje voorbij was. Dat blijkt een illusie die door Vladimir Poetin wreed is doorgeprikt. Als hij op deze manier oorlog voert in onze achtertuin, kunnen we het ons niet permitteren ons leger niet op orde te hebben. Dat PvdA en GroenLinks (en hun Duitse zusterpartijen) dat erkennen, lijkt me getuigen van realiteitszin.