Rita had een dis­so­ci­a­tie­ve iden­ti­teits­stoor­nis (DIS)

“Voor mijn diagnose had ik nog nooit van DIS gehoord. Ik ging achttien jaar geleden naar de dokter, omdat ik depressief was en soms psychotisch. Ik kreeg medicatie, maar dat hielp niet. Daarom adviseerde de huisarts mij om een psycholoog op te zoeken. Die zei op een dag: ‘Neem jij eens wat foto’s mee van jezelf als klein kind’. 

Toen ik de keer erna de foto’s op zijn bureau legde en er goed naar keek was ik helemaal van de kaart. Er kwamen allemaal nare herinneringen naar boven die ik allemaal was vergeten. Trauma’s die ik vroeger als kind in een onveilige thuissituatie heb opgelopen. De psycholoog verwees mij door naar het Traumacentrum in Den Haag en daar is het balletje gaan rollen.” 

Deelpersoonlijkheden

“Uiteindelijk bleek dat ik DIS had. Dat is een verdeeldheid in jezelf. Ik bestond uit meerdere deelpersoonlijkheden om mezelf te beschermen. Jonge delen, oude delen, mannen, vrouwen. Alles door elkaar. Het lastige was dat die delen elkaar niet kenden. Een bepaald deel kan dan iets hebben meegemaakt waar een ander deel geen weet van heeft. 

Zo fietste er eens een vriendin voorbij toen ik naar de supermarkt aan het lopen was. Ik had geen flauw idee wie ze was. Later vroeg ze aan me: ‘Zag je me niet?’. De kennismaking met haar kwam blijkbaar uit een periode waarin een ander deel actief was. Hierdoor herkende het deel dat boodschappen ging doen haar niet.” 

“In de twaalf jaar dat ik in behandeling ben geweest heb ik een manier gevonden om mij niet te laten leiden door de deelpersoonlijkheden. Ik heb mijzelf weer eigen gemaakt. Dat was een lange en zware weg. Alles wat achter DIS schuilgaat is een wereld van ellende. 

Werken kon ik niet meer en ik raakte veel sociale banden kwijt. Mijn leven vond veelal in het Traumacentrum plaats. Van mijn man en kinderen hoorde ik hoe het was op school en werk, maar ik maakte er geen deel meer van uit. Dat heb ik erg moeilijk gevonden.” 

Kracht

“De geschiedenis kan ik niet veranderen, maar ik heb er geen last meer van. Van kinds af aan heb ik altijd de innerlijke kracht gehad om overeind te blijven. Die kracht kon ik tijdens DIS niet altijd vinden. Gelukkig voel ik die kracht nu weer. Iedereen beleeft DIS anders en niet iedereen komt eruit. Toch hebben ook zij die kracht in zich. Het is een hele strijd, maar zonder strijd geen overwinning.”