Marinthe was zwanger van een drieling, totdat één kindje overleed in haar buik

Het is 2023. Al langere tijd hebben Marinthe Soeten en haar man Niels een kinderwens, maar Marinthe wordt niet spontaan zwanger. Ze heeft PCOS, waardoor haar cyclus erg onregelmatig is – en ook de zaadkwaliteit van Niels is niet optimaal. In het ziekenhuis worden ze van het kastje naar de muur gestuurd, dus besluit het stel om naar een privékliniek in Gorinchem te gaan. “Zij konden de maand erop starten”, vertelt Marinthe. “Dat was heel fijn. We waren al anderhalf jaar bezig. Dat klinkt misschien niet lang, maar als je een kinderwens hebt, is elke dag te lang.”

Een IUI-traject loopt op niets uit, daarom stapt het stel over op IVF/ICSI. In januari 2024 wordt voor de eerste keer een embryo teruggeplaatst – en tien dagen later heeft Marinthe een positieve zwangerschapstest in haar handen. “Een paar dagen na de terugplaatsing ging onze kat ineens op mijn buik liggen. Zou die het soms aanvoelen, dacht ik toen. Het weekend daarna kreeg ik erge buikkrampen – en op maandag testte ik positief.”

Drie kloppende hartjes

Begin februari laten ze een eerste echo maken. “Niels wilde niet zitten, dus hij stond naast mij. Toen we op het scherm keken, dacht ik al twee hoofdjes te zien. De echoscopist vroeg: ‘Zien jullie wat ik zie?’ Ik dacht: er is iets niet goed, de hartjes kloppen niet. Maar ze zei: ‘Nee, het zijn er drie.’ Dat was een shock. Dit kan niet! Ik weet niet of ik dit wel wil. Drie kinderen, daar heb ik nooit over nagedacht. Niels moest toen toch wel even gaan zitten. Maar dan zie je drie hartjes kloppen. We dachten: we gaan er gewoon voor. Het gaat pittig worden, maar je stelt je erop in. We werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis.”

Buikpijn

Een paar weken later krijgt Marinthe last van buikpijn, ze is dan tien weken zwanger. “Ik voelde steken in mijn buik. Dat kan natuurlijk omdat de drieling snel groeide, maar het zat me niet helemaal lekker. Ik kwam op de spoedafdeling in het Erasmus Ziekenhuis terecht. Zij zagen dat er te veel vruchtwater bij een kindje was – niets ernstigs, zeiden ze.”

Een maand gaat voorbij, tot Marinthe begin april weer een normale echo krijgt. “Niels kon toen niet mee, dus mijn moeder was erbij. Toen zeiden ze ineens: ‘Waarschijnlijk heb je een dreigende TTS.’ We werden doorgestuurd naar het LUMC in Leiden, het enige ziekenhuis in Nederland dat hierin is gespecialiseerd. Er volgden allerlei nare gesprekken met artsen over complicaties. Ik had me goed ingelezen, dus wist meteen wat het was. Ik stortte in.”

Tweelingtransfusiesyndroom

TTS staat voor tweelingtransfusiesyndroom: het kan optreden bij een eeneiige meerlingzwangerschap, wanneer de foetussen een placenta delen. Normaal stroomt er via de placenta bloed van de ene foetus naar de andere en weer terug. Bij TTS stroomt het bloed maar één richting op: van de ene foetus naar de andere. Dit heeft invloed op de urineproductie van de foetussen, en dat zorgt er uiteindelijk voor dat de hoeveelheid vruchtwater uit balans raakt.

“Met een drieling is het nog ingewikkelder, omdat er nog een kindje bij is”, vertelt Marinthe. “Bij ons had één kindje – ‘kindje B’ – een kleiner stuk van de placenta dan de andere twee. Als de bloedsomloop goed zou zijn, had het goed kunnen komen. Maar omdat ook de bloedvaten niet goed waren verdeeld, was de kans groot dat de kindjes ziek zouden worden, en zelfs zouden overlijden. We stonden met de rug tegen de muur. Als dit zou doorzetten, moesten de artsen ingrijpen.”

Om de twee dagen krijgt Marinthe een echo – en uiteindelijk gaat het steeds wat beter. “Er mochten op een gegeven moment drie, vier, vijf dagen tussen de echo’s zitten. Het herstelde zich – op 4 mei kregen we het goede nieuws dat de dreigende TTS weg was.”

Meer dan Verwacht

Ondertussen zoekt Marinthe online contact met andere drielingmoeders en wil ze alles weten over hoe het is om ineens drie kinderen te krijgen. “Veel mensen raadden me aan om het EO-programma Meer dan Verwacht te gaan kijken. Ik had er nog nooit van gehoord. Via een forum raakte ik in contact met Mieke, die aan seizoen 1 heeft meegedaan. Zij vroeg me of ik mee wilde doen aan seizoen 2.”

Het lijkt Marinthe en Niels leuk om gevolgd te worden door het programma. “We hadden eerder aan de programmamakers al doorgegeven dat we een dreigende complicatie hadden. Ze wilden wel echt met ons verder, dus we zouden kijken hoe het ging.” Zodoende worden ze één dag door camera’s gevolgd. Het is dan 5 mei – de dag na het goede nieuws – en Marinthe wordt verrast met een babyshower. Een leuke, blije dag. Maar de dag daarna verandert alles.

Tekst gaat hieronder verder.

Spoedoperatie

Marinthe krijgt weer erge buikpijn. “Ik wilde niet meteen aan de bel trekken, maar na drie dagen ging het echt niet meer. Ik werd weer op de spoed opgenomen. Ik kreeg bijna geen adem meer, ik kon niet meer liggen en mijn buik ontplofte bijna, zo groot was-ie geworden.” De TTS is terug. Op 14 mei, ze is dan 21 weken, moet ze met spoed geopereerd worden om de kindjes te redden: de placenta wordt door middel van een laser opgesplitst, zodat iedere foetus een eigen deel krijgt.

“Daarvóór hadden we allerlei slechtnieuwsgesprekken. Je krijgt de keuze: ‘Als het nodig is, welk kindje gaan we dan dichtlaseren?’ Wij konden het niet over ons hart verkrijgen om voor een kindje te kiezen. Al die tijd hebben we gezegd: we willen ze alle drie redden. Maar als jullie zien dat een kindje het niet meer redt, luisteren we naar jullie advies.”

Broertjes gered

Tijdens de operatie krijgt Marinthe een roesje, ze is nog wel bij bewustzijn. De laserbehandeling gaat in principe goed en er wordt twee liter vruchtwater uit de baarmoeder weggetapt. Totdat het hartje van kindje B langzaam stopt met kloppen. “Hij was nog verbonden met kindje C. Om dat kindje te redden, hebben ze heel snel de navelstreng van kindje B dichtgelaserd.” Terwijl Marinthe nog op de operatietafel ligt, krijgen ze het nieuws dat kindje B is overleden. Die geven ze de naam Mace. “Hij heeft zijn broertjes gered, zo zien we het. Daardoor hoefden wij de keuze niet te maken.”

Vanaf dat moment heeft Marinthe nog steeds drie kindjes in haar buik, waarvan één niet meer leeft. “Ik vond het heel moeilijk, maar uiteindelijk vond ik het ook mooi dat ze nog tot de bevalling samen waren. Dat stelde me gerust.” Door de operatie krijgt Marinthe wel meer kans op een vroeggeboorte. “Ik moest nóg rustiger aan doen en werd goed in de gaten gehouden. Ik was een beetje aan het overleven. Ik genoot nog steeds van het zwanger zijn, maar het was heel dubbel – zeker als ik bewegingen in mijn buik voelde.”

Vliezen gebroken

En inderdaad: met 29 weken breken haar vliezen. Ze rijden meteen naar het LUMC, waar ze bedrust moet houden. “Kindje A moest nog indalen. Om de geboorte uit te stellen, mocht ik alleen maar stilliggen. Ik mocht niet eens met de rolstoel naar buiten, ik mocht alleen naar de wc en douche lopen.” Als ze na een week eindelijk een frisse neus mag halen, beginnen precies de weeën. “Ik had niks tegen Niels gezegd, want ik móest en zou naar buiten gaan. Maar de krampen werden zo regelmatig dat we toch maar naar binnen gingen.”

Het wordt een pittige bevalling, met twee weeënstormen, een scheve ruggenprik, een bloeddruk die daalt naar 60 over 30 en al die tijd maar één centimeter ontsluiting. “De tweede weeënstorm duurde vier uur lang. De spoedanesthesist heeft de ruggenprik rechtgetrokken, en toen ontspande ik eindelijk.” Binnen anderhalf uur schiet de ontsluiting naar negen centimeter. Omdat Marinthe een navelprolaps krijgt, moet ze met negen centimeter gaan persen. “In twaalf minuten waren ze er alle drie.”

Tekst gaat hieronder verder.

• ‘Door ons overleden zoontje Cas weet ik nu zeker dat ik een goede moeder ga zijn’

  Klik hier

Baby’s meteen weggehaald

Kindje A, Lio, wordt als eerste geboren. “Hij leek levenloos, dat was heel erg schrikken. Gelukkig plaste hij meteen. Hij werd niet bij me neergelegd, omdat de andere twee nog moesten komen. Daarna kwam Mace, ook hij werd apart gelegd. En als derde Dani, hij maakte gelijk een piepgeluidje.”

Mace wordt op de watermethode bewaard, Lio en Dani worden meteen in een couveuse geplaatst en naar de nicu-afdeling gebracht, de neonatale intensive care. “Ze zijn rond 2.00 uur ’s nachts geboren, toen werden ze meteen bij me weggehaald. Dat vond ik heel moeilijk. Om 4.30 uur konden we ze pas weer zien. Ik was niet gelijk heel gelukkig, ik dacht: misschien heb ik wel een postpartumdepressie. Maar na een bevalling van 36 uur was ik ook kapot, ik heb die dag veel geslapen. Rond 14.00 uur zagen we ze weer. Ik moest toen heel erg huilen, de verpleegkundige zei dat dat een goed teken was. Die avond hebben we voor het eerst lang met ze gebuideld.”

Vreugde en verlies

Terwijl er veel vreugde is over de geboorte van twee gezonde kindjes, is er ook het verdriet over Mace. Een dag na de geboorte is er een fotoshoot met de drie kindjes samen, door stichting Still. Een speciale organisatie neemt het regelen van de uitvaart en crematie uit handen. “Ons hoofd stond er echt niet naar, dus het was heel fijn dat iemand dat kon regelen.”

“De uitvaart was heel mooi, alleen wij en de opa’s en oma’s waren erbij. Het mandje met Mace lag op een poef onder een mooie klamboe, met een kaarsje erbij. Wij mochten mee tot aan de oven. Dat vond ik een fijn idee. Als je hem ergens in een kamertje moest achterlaten, zou ik toch het idee hebben: waar is hij nu? Nu konden we zien dat hij als enige erin zat.”

‘Wat zeur je nou?’

“We worden dolgelukkig van Lio en Dani. Ze zijn nu bijna tien kilo en bijna één jaar oud, het zijn grote, sterke binkies. Zo heftig als het in mijn buik was, zo goed doen ze het nu. Het is echt een cadeautje, ze zijn heel lief en lachen veel. Maar nog steeds denken we elke dag: er had er nog een moeten zijn. Jullie hadden nog een broertje.

‘Gelukkig hebben jullie er nog twee over’, krijgen we vaak als reactie. Ik kan me wel voorstellen dat je zoiets zegt als je helemaal geen kinderen kan krijgen, en ik snap dat sommige mensen niet weten hoe ze moeten reageren. Maar wij zijn alsnog een kind verloren. Zo’n opmerking is niet troostend, en komt over als: ‘Wat zeur je nou?!’ Ook vind ik het moeilijk als mensen zich over de kinderwagen buigen en zeggen: ‘Ah wat leuk, een tweeling.’ Ik heb dan gelijk in m’n hoofd: het is een drieling. Soms vertel ik het dan, maar vaak laat ik het maar.”

• De tweeling van Eline en Kevin wordt veel te vroeg geboren: ‘Welkom en afscheid bestonden naast elkaar’

  De tweeling van Eline en Kevin wordt veel te vroeg geboren: ‘Welkom en afscheid bestonden naast elkaar’

Vlinders

Door het heftige verloop van de zwangerschap zijn Marinthe en Niels niet te zien in Meer dan verwacht. “Ik vind het jammer dat we niet meer met het programma mee hebben kunnen doen, vooral omdat áls we mee hadden gedaan, we dan drie kindjes hadden gehad. Ik heb de beelden van de babyshower al gekregen, maar ik kan ze nog niet terugkijken. Ik vind het te confronterend.

Wat wel heel mooi is: altijd als we wandelen, zien we een vlinder. Daarvoor zag ik die nooit. Toen ze net geboren waren, kwamen we ook een zwarte vlinder tegen. Dat vond ik heel bijzonder, ik geloof wel in dat soort tekens.”

Je kunt Marinthe volgen op Instagram: https://www.instagram.com/mamarinthestriplets/