Sara was té gehaast om missionair te zijn

Ik pak mijn boodschappenmand en als ik een zelfscanner wil pakken, kom ik erachter dat het systeem defect is. Gefrustreerd loop ik door. Ik heb echt geen zin om in de rij te gaan staan en met andere mensen interactie te hebben.

Zo snel als ik kan, pak ik mijn benodigde boodschappen en ren ik richting de kassa. Zoals ik al dacht, staat er een lange rij. Zuchtend sluit ik mij aan en onderzoekend kijk ik in de mandjes van de mensen die voor me staan. Hopelijk is er niemand die de weekboodschappen doet.

Voor me staat een oude man. Als het zijn beurt is, valt het mij op hoe langzaam hij beweegt. Eerst zet hij zijn stok en rechterbeen neer om vervolgens zijn linkerbeen naar voren te trekken. Het neerzetten van producten uit zijn mandje op de toonbank gaat met dezelfde snelheid. De moed zakt me in de schoenen. Ik draai mijn hoofd naar een andere kant en probeer er niet naar te kijken.

De dame achter de kassa herkent de oude meneer en begint een praatje met hem te maken. Gestrest denk ik: o nee, help! Ze kennen elkaar. Dit gaat nog langer duren.

Bij het afrekenen vraagt de dame achter de kassa: “Hoe gaat het met uw vrouw? Ik heb haar al een poos niet gezien.” De oude man kijkt haar aan en met bibberende lippen en trillende stem zegt hij: “Ze is er niet meer.” En dan begint hij te huilen. Ik sta verstijfd van schrik. De kassière komt achter de kassa vandaan, legt haar arm om zijn schouder, geeft hem een zakdoek, en wrijft over zijn rug.

Ik voel schaamte door mijn lijf stromen en ben ineens zo dankbaar dat ze de tijd nam en de oudere man zag die ik probeerde te vermijden. Ze had geen cursus verbinding en missionair-zijn nodig.

Beeld: Willem Jan de Bruin