'Soul': knotsgekke parabel over de zin van het leven

In de nieuwe Pixar-animatiefilm Soul staan deze twee ideeën centraal. Hoofdpersoon Joe is een gedesillusioneerde muziekleraar die droomt van een carrière als jazzmuzikant. Op een dag lijkt die droom eindelijk uit te komen, maar dan, o ironie, verongelukt hij op straat. Zijn ziel stijgt op naar het hiernamaals – of dat is althans de bedoeling, per abuis belandt hij in het ‘hiervoormaals’, waar ongeboren zielen worden voorbereid op het leven op aarde. Joe wordt als mentor gekoppeld aan een van die zielen, een dwars type dat maar niet kan ontdekken wat haar uniek maakt.

Vergezocht? Zeker. En het verhaal wordt in de loop van de film alleen maar gekker. Regisseur Pete Docter maakte eerder de al even fantasierijke film Inside Out (2015), waarin de emoties in het hoofd van een meisje tot leven komen. Je zou Soul een spirituele variant op dat verhaal kunnen noemen.

Unicum

Voor kinderen valt er genoeg te lachen, maar Soul lijkt toch vooral gericht op volwassen kijkers. Dat kun je een nadeel noemen, maar ik vind het wel getuigen van moed: een familiefilm maken over de existentiële zoektocht van een veertiger met een midlifecrisis. Ook verfrissend: bijna alle personages zijn Afro-Amerikaans, een unicum in een grote animatiefilm.

• Lees ook: Calamity: een eigengereide wildwestheldin

Ontdekkingsreis

Soul gaat niet specifiek over godsdienst – er zijn wel religieuze verwijzingen, maar die gaan alle kanten op en zijn puur komisch bedoeld. De film is eerder een parabel over de zin van het leven. En levert als zodanig wijze inzichten. Joes ontdekkingsreis laat prachtig zien wat het verschil is tussen een levensdoel nastreven en een zinvol bestaan leiden. Moet hij zijn grote droom blijven volgen of kan hij beter gewoon docent blijven? Of zijn zulke vragen misschien wel minder belangrijk dan ze lijken?

Bekijk de trailer van 'Soul'