Vermoedde jij dit thema achter de dis­co­deun­tjes van The Pet Shop Boys?

Het foute muziekuur van Q-music. Daar doet de muziek van The Pet Shop Boys nogal eens aan denken. Maar Corjan vindt dat hij de Britse heren daarmee tekort doet… 

The Pet Shop Boys wonnen vorige maand de ‘Godlike Genius Award’, de prestigieuze Britse award voor popartiesten die een muzikaal aureool verdienen. Artiesten als U2, Massive Attack en Coldplay gingen hen al voor.

Eerlijk is eerlijk, de mannen hebben een indrukwekkende staat van dienst. Ze scoorden tientallen Top 10 hits en waren een bron van inspiratie voor muzikanten als Lady Gaga en Brandon Flowers. Toch voelen de Pet Shop Boys voor mij altijd een beetje als een guilty pleasure uit het foute uur van Q-Music of zo.

Ik luister graag naar de disco-hits, maar realiseer me lang niet altijd dat er tekstueel meer achter de songs schuilt dan je in eerste instantie denkt. Neem het autobiografische It’s a Sin (1987) waarin de zanger (Neil Tennant) zingt over zijn tienertijd op een streng katholieke school.

In het reine komen met de streng christelijke omgeving uit zijn jeugd

De schuldgevoelens waar hij als kind mee worstelde, zijn gebeden tot God om vergeving. It’s a Sin is de zoektocht van een jonge man die in het reine probeert te komen met zijn eigen identiteit. En met de verwachtingen van zijn streng christelijke omgeving. Tennant heeft ooit gezegd dat hij de teksten voor deze single in een kwartier tijd in een emotionele opwelling aan het papier heeft toevertrouwd.

Ik draai de discobeat in de auto even iets zachter. Oké, we zijn inmiddels dertig jaar verder, maar in hoeveel kerken is de situatie stiekem niet nog steeds hetzelfde? En wordt er nog altijd geworsteld met schuldgevoelens? Over zonde gesproken, dat is pas echt zonde.