'Heb je je punt nog niet gemaakt?'

Hij brengt me al het hele jaar van mijn stuk, ik krijg geen goed beeld van hem. Kan ook haast niet. Microscopisch klein is hij, enkele tientallen micrometers.

“Je ziet er moe uit,” zeg ik tegen hem. Hij heeft holle ogen. “Flink overgewerkt afgelopen jaar? Het werk komt voor jou ook met pieken en met dalen. In golven, zeg maar. De zomer was rustig, maar afgelopen weken was het een gekkenhuis. Toch lijkt het je te lukken om je targets te halen: ik geloof dat je gaat pieken met Kerst. Leuke woordgrap hè? Van Hugo de Jonge geleerd om de moed erin te houden: we mogen je niet cadeau geven met Kerst.”

Hij lacht niet mee. Ik kijk hem aan. Kijkt hij nou terug? Met dat potsierlijke kroontje op zijn hoofd lijkt hij een beetje op een van de wijzen uit het Oosten.

“Ben je een wijze uit het Verre Oosten? Op wereldreis gegaan om ons ergens op te wijzen? Op sprakeloze wijze spreken. Maar wat zeg je dan? Het verwart me, weet je dat? Je bent een speling van de natuur zoals er al vele voor je geweest zijn. Grote broers, zoals de zwarte dood en de Spaanse griep. Jij bent een kleintje vergeleken met die twee. Maar dat maakt je zeggingskracht niet minder groot. Hoe komt het dat jij mijn leven zo onverschillig makkelijk op z’n kop hebt gezet? En niet alleen dat van mij, maar van de hele wereld. Je wijst feilloos op mijn kwetsbaarheid en sterfelijkheid. Was dat je plan? En waarom ga je dan nog steeds over lijken? Heb je je punt nog niet gemaakt?”

Hij zwijgt.

• Lees ook: Moet de kerk rechten opeisen in coronatijd?

“Je hebt mij keihard ontmaskerd: ik waande me god van mijn eigen leven en nu voel ik me wiebelig en wankel. Ik wil dat het over is, dat alles het oude normaal is. Blijf je daarom zo lang doorgaan, omdat dát niet normaal was?” Geen antwoord. Zag ik hem knikken? Of waren het mijn knieën?

Beeld: Shutterstock