Tineke Boele over het verlies van haar vermoorde dochter Milly
‘Lang heb ik de vogels niet kunnen horen zingen’
Maart 2010 staat in het geheugen van Dordrecht gegrift. De 12-jarige Milly Boele werd toen door buur- en politieman Sander V. op een gruwelijke manier van het leven beroofd. Hoewel moeder Tineke Boele weer kan genieten van het leven, voelt ze de lege plek nog dagelijks. En de confrontatie met de dood van haar dochter blijft dichtbij. “Als ik licht zie branden in de bewuste badkamer denk ik soms: daar is ze vermoord.”
“Daar staat Fred met Pascal.” Tineke wijst naar een zwart-witportret aan de muur met daarop haar man met op zijn arm hun oudste zoon – toen nog een klein kereltje, inmiddels een man van 32. Op het tafeltje daaronder staan foto’s van haar drie kleinkinderen, die ze trots laat zien. “Zo leuk, die guppen. De oudste twee horen bij Pascal en de jongste bij Tibby, onze oudste dochter. Ik pas wekelijks op hen en dan is het hier een puinzooi. Maar dat hoort erbij als je oma bent.”
Toen dacht ik: mensen zijn eigenlijk zo slecht nog niet
Op het tafeltje staan ook twee foto’s van een 12-jarige Milly. Haar inmiddels 63-jarige moeder omschrijft het meisje als een gezellig kind. “Ze had leuke vriendinnetjes, kwam graag bij de paarden, sportte veel, zong de hele dag – ze zat ook op een koor – en was altijd vrolijk. Behalve ’s ochtends,” lacht Tineke. “Ze had veel moeite met vroeg opstaan en moest eerst voor de tv bijkomen.” Ze wijst naar de portretjes. “Zie je het enorme verschil? De ene foto werd genomen in de eerste week op de middelbare school, toen ze er nog echt uitzag als een schoolmeisje. Een halfjaar later was ze al een echte puber.”
Lees het hele artikel op de website van Visie: Tineke Boele over het verlies van haar vermoorde dochter Milly
Tekst: Lukas ten Napel
Beeld: Jacqueline de Haas
