Ga naar submenu Ga naar zoekveld

De verfilming van The Shack gaat rammelen aan godsbeelden. Maar daar zit een verhaal achter…

Deel:

Marieta zag het niet: waarom het boek The Shack zo’n bestseller was geworden. Bovendien wist ze niet hoe ze het boek moest plaatsen, het verwarde haar alleen maar. Tot ze het levensverhaal van de schrijver, William Paul Young, hoorde. 

Jaren geleden kreeg ik een boek van een toenmalige collega die kerkelijk was opgevoed, maar de kerk al vroeg gedag had gezegd. De uitnodiging heette het, een vertaling van The Shack, een Amerikaanse bestseller. Min of meer verplicht (want: goeie collega) begon ik te lezen om vrij snel te concluderen dat dit niet mijn kopje thee was.

Misschien was het een combinatie van mijn wantrouwen ten opzichte van bestsellers – die vallen meestal tegen, vind ik – en de godsbeelden die werden gebruikt. Want deze pageturner schetste een God die briefjes in brievenbussen stopte. Een drie-enige God die de gedaante had van een Aziatische en Afro-Amerikaanse vrouw. Dat relateerde op geen enkele manier aan de godsbeelden waar ik me vertrouwd en veilig bij voel. Je begrijpt: het boek ging zonder al te veel commentaar terug naar de collega.

Onstellend levensverhaal

Een tijdje later kwam ik het opnieuw tegen. De schrijver ervan, William Paul Young, zou de volgende zondag aanwezig zijn in mijn kerk. Opmerkelijk, omdat ik die twee even niet bij elkaar kreeg qua denkbeelden. Dus besloot ik getriggerd het verhaal van Young af te wachten.

Dat verhaal was ontstellend. Deze zoon van een zendelingsechtpaar groeide op in Nieuw-Guinea waar hij al op jonge leeftijd te maken kreeg met seksueel misbruik. Nog voor zijn zesde gebeurde het in de stam waarin hij opgroeide, later ging het door op de zendingskostschool. ‘Er is niets dat het weefsel van de menselijke ziel zo kapot maakt als seksueel misbruik’, vertelde Young.

Wat daarbij niet hielp, was het ontbreken van een relatie met z’n ouders. Z’n ouders waren van de generatie zendelingen die dacht dat ‘wanneer zij de wil van God deden, God wel zou zorgen voor de kinderen’. Met name voor zijn vader was Paul bang, omdat hij op elk moment in woede kon ontsteken. ‘Wij kinderen leefden op een mijnenveld.’

Je leven als kapot huis

Paul groeide op, werd volwassen en kreeg zelf zes kinderen, maar was een zwaar beschadigd mens. ‘Een van de metaforen van The Shack gaat over het huis dat we bouwen in ons. Veel van ons krijgen goede hulp. Hen lukt het om een gaaf, mooi huis te bouwen. Maar sommigen niet. Die hebben een huis dat kapot is. Daarin verstoppen we onze verslavingen, onze geheimen. Het huis wordt gevuld met leugens en we willen niet dat er ooit enig anders mens binnenkomt. Want we zijn zo bang dat als ze binnenkomen, ze ons zullen haten, zoals wij ook onszelf haten.’

Alles was er in het leven van Paul was gebeurd, hield hij voor zich. Tot zijn vrouw op een dag belde. ‘Ik wacht op je op je kantoor en ik weet het.’ Zijn vrouw wist niet van z’n verleden en z’n verslavingen. Ze wist alleen dat hij een affaire had met haar beste vriendin.

Tijdens een jarenlange, intensieve therapie kwam alles aan het licht.‘In The Shack brengt hoofdpersoon McKenzie een weekend door waarin zijn innerlijke leven wordt afgebroken en wordt opgebouwd. Dat weekend staat symbool voor een periode van 11 jaar in mijn leven.’

Paul leerde dat God niet het gelaat had van zijn woedende vader, die tevreden gesteld moest worden, hoge morele normen had. ‘Ik leerde de schoonheid van God kennen: dat hij onze verwoesting binnen klimt en het verandert in een beeld, een monument van genade.’

Soms moet er gerammeld worden aan je godsbeelden

Om zijn kinderen uit te leggen wat er in zijn leven was gebeurd, besloot Paul een verhaal te schrijven. Het verhaal werd een boek, een bestseller en nu is de film op komst.

Ik krijg een herkansing dus, met The Shack. Om verder te kijken van m’n aversie. Te ontdekken wat ik de eerste keer niet zag. Soms rammelen er anderen aan onze godsbeelden. Soms is dat niet voor niks. Omdat je bijvoorbeeld in de loop van de tijd bijvoorbeeld gewend bent geraakt aan een verkeerde brilsterkte waardoor je mooie dingen mist. Dat is misschien wel het belangrijkste wat ik leerde van het levensverhaal van William Paul Young: soms zijn andere geloofsbeelden noodzakelijk om hoop en genezing te ervaren in ons diepste wezen.

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Geschreven door

Marieta van Driel

--:--