Tranen in je ogen bij een voet­bal­toer­nooi

In de klas van mijn zoon hadden ze een gemengd team – jongens en meisjes dus – gevormd voor dit toernooi. Ze bleken de enige te zijn, en hadden ook nog eens twee vrouwelijke coaches. Superstoer natuurlijk, ik houd ervan.

De wedstrijddag begon en ‘ons’ team speelde één, twee, drie partijtjes en dat ging zó goed, dat ze in de finale kwamen. Zelf begon ik heel relaxed als toeschouwer, maar toen werd het menens.

De jongens die tegen hen speelden, riepen: “O, ze hebben meiden in dat team, dat winnen we makkelijk!” En dat hadden ze nou net niet moeten zeggen, denk ik, want het maakte de vechtlust los bij de meiden en zo werd het 1-0 voor ‘ons’, na een geweldige voorzet van een van de meiden en het doelpunt zelf door haar medespeelster.

Je hoort je als moeder te beheersen natuurlijk, maar ik ging totaal uit mijn dak. Zo, die jongens werden lekker afgedroogd. Ze zullen nooit meer denken dat je van meiden makkelijk kunt winnen.

Uiteindelijk werd het gelijkspel en dat betekende: penalty’s. Ver-schrik-ke-lijk. Zou het hele feel good Disney-einde nu toch alleen in films bestaan? Gingen ze alsnog verliezen? De beste penalty-nemers gingen eerst. Mijn zoon durfde niet, bang dat ie het zou verknallen. De helden gingen voor, maar het bleef gelijk en dus kwamen de mindere godenzonen in beeld, met Wietse als laatste...

De speler van de tegenpartij miste, dus dit was hét moment. Wietse nam een aanloop en... knálde die bal erin! Gegil, gejuich, Wietse op de schouders van zijn medespelers! En ik? Janken.

Een beetje overdreven toch om tranen in je ogen te krijgen bij een schoolvoetbaltoernooi? Ik denk dat het te maken heeft met het Bijbelse concept van gerechtigheid, waarin de laatsten de eersten zullen zijn en waarbij je, als je zwak bent, sterk blijkt. En laten dat nou ook net de thema’s zijn waar zo ongeveer alle goed bekeken films op varen.