'U moet even door naar spoedeisende hulp'

Nee, niks, alles goed, ik kan alleen niet meer op mijn linkerbeen staan, en ergens daar van binnen doet het gemeen pijn. Ik mág langskomen voor een röntgenfoto, zegt ze, maar ik kan morgen ook naar mijn eigen huisarts. Dan doen we dat, besluit ik. Het gaat ongetwijfeld om een kneuzinkje. Gelukkig heeft mijn vader krukken te leen.

De volgende morgen stuurt de huisarts me na een kort onderzoekje naar de huisartsenpost voor een röntgenfoto. Ik ga op een bedje liggen, steek op verzoek mijn rechterbeen in de lucht. Er worden foto’s gemaakt. “We zijn klaar”, zegt de laborante, die haar waardering uitspreekt over de snelheid waarmee ik haar instructies heb opgevolgd, echt sneller dan menig negentigjarige. 

Dick helpt me in mijn kleren – het is verbazingwekkend hoe weinig je kunt als je linkerbeen dienst weigert – en ik loop op krukken terug naar de wachtkamer. Een kwartier later word ik opgeroepen. “We hebben vervelend nieuws: er zit toch een breukje in het bekken. U moet even door naar spoedeisende hulp.”

Ik hobbel naar de balie, waar ik een polsbandje krijg met mijn naam en geboortedatum, en o ja, niets meer eten of drinken. Ik kijk naar Dick. Wacht even. Ze willen me toch niet opereren?
Een verpleegkundige komt me halen. Hij heeft een rolstoel bij zich en wil me op een zaal in bed leggen, maar als hij ziet hoe goed ik loop, neemt hij me mee naar een kamertje. Ik mag op een stoel zitten. En daar is de dokter al. Ik moet nog een keer vertellen hoe ik van mijn fiets ben gevallen, en dan laat ze me de röntgenfoto van mijn heupen zien. Het ziet er top uit, al zit er wel een breuk in de onderste tak van het schaambeen. “Kan weken tot maanden duren”, zegt de dokter. “Dit moet met rust genezen.”

Dat weekendje Ameland moet ik annuleren. De hardloopwedstrijd van zaterdag gaat niet door. Maar hé, ik mag weer eten. En ik kan gewoon naar huis. Dit had heel wat erger kunnen aflopen. Wat een zegen.