Urker Zangers: zingen zit in je bloed

Gerja gaat in gesprek met Jacob Bode, al sinds 1975 lid. Jacob: 'Mijn vader - Frits Bode - was sinds de oprichting dirigent en achtte het als mijn plicht om op mijn 16e ook in het koor te gaan - net als mijn broers. Helaas is mijn vader veel te jong overleden.' Het overlijden van zijn vader was ook een van de redenen waarom Jacob jarenlang niet meer naar het koor ging. Jacob legt uit: 'Het is bijzonder dat ik nu weer zing. Ik heb 25 jaar niet gezongen toen ik hem verloor. Ik was te emotioneel betrokken bij het koor. Maar op een middag kwam ik thuis uit mijn werk en zei ik tegen mijn vrouw: 'ik ga weer eens naar de zang toe'. Ze keek vreemd op, maar vanaf dat moment ben ik weer volwaardig lid geworden. Het was alsof ik niet weg was geweest.'

Zingen doe je overal

Dat de muziek in Jacobs DNA zit, bewijst dat maar liefst 3 van zijn 4 zonen ook bij het koor betrokken zijn: 'Ze zijn in de leeftijd van 19, 17 en 14 jaar. De jongste voetbalt ook nog. Als hij straks klaar is met training sluit hij hier aan in zijn trainingskleding. Zingen krijg je overal mee op Urk; op school, in de kerk en thuis. Dat zit er ingebakken, dat doe je overal. Ook bij culturele activiteiten, zoals bijvoorbeeld Koningsdag, zingen we de vaderlandse liederen. Het is nog een stukje Hollandse cultuur dat in de meeste delen van Nederland verdwenen is, maar op Urk nog overeind staat.' 

Geloof

'Naast het sociale aspect, zit mijn geloofsbeleving in dit koor', vervolgt Jacob. 'Ik ga niet naar een kerk, maar een lied zijn of een zin of woord uit dat lied is mijn kerk. Ik ben heel dankbaar en blij dat ik dit weer heb.'