Van ca­deau­blun­ders tot onthullingen in de klas: drie hulpsin­ter­kla­zen delen hun belevenissen

‘Mijn eigen kinderen hebben me weleens herkend’

Atze Buursema (64) is in het dagelijks leven predikant in Barneveld en Voorthuizen.

“Al veertig jaar lang kruip ik in de rol van hulpsinterklaas, met zo nu en dan een jaar vrij. Toen ik werd gevraagd hiervoor – mijn vrouw is kleuterleidster, dus zodoende – dacht ik meteen: daar gaan we een feestje van maken! Deze december ben ik voor de tiende keer Sinterklaas op een protestants-christelijke basisschool in Barneveld.

De interactie met de kinderen vind ik het leukst. Ik pas mijn grapjes aan op hun humor, en moet constant aanvoelen: Vinden ze het spannend? Misschien zelfs doodeng? Of kunnen we loltrappen? Voor zo’n basisschoolbezoek bereid ik nauwelijks iets voor, ik improviseer alles. Wel ontvang ik vooraf informatie over de leerlingen, die natuurlijk in het grote boek van Sinterklaas verschijnt.

Mijn leukste aankomst op een school was toen er geruchten klonken dat Sinterklaas met een luchtballon zou arriveren. Alle kinderen stonden trappelend klaar. Toen verscheen ik in een mand, maar wel op een aanhanger achter een trekker. Die luchtballon was op de verkeerde plek geland…

Mijn eigen kinderen hebben me weleens herkend aan mijn stem. Een keer zat een van mijn kleinkinderen bij me op schoot. Hij was 2 of 3 jaar – en hij had niets door! Ik was niet opa, maar Sinterklaas. De oudere leerlingen weten natuurlijk dat het één groot toneelspel is, dus voor hen doe ik gerust een onthulling in de klas: pruik af, baard af. Dat vinden ze geweldig. Ik houd niet graag krampachtig vast aan het bestaan van Sinterklaas. Wanneer de kinderen denken: het is onzin, hebben ze natuurlijk groot gelijk. Maar het is wel leuke onzin, dus we moeten vooral plezier met elkaar beleven.”

• Download gratis de nieuwe Visie-app!

  Meer informatie

‘We bezoeken elke avond zo’n negen gezinnen’

Joop van Kooij (54) werkt als tennis-leraar in Naarden en gymleraar in Eemnes.

“‘Ja, natuurlijk!’ reageerde ik meteen, toen ik gevraagd werd om hulpsinterklaas te zijn. Via de Sportadviesgroep in Huizen leerde ik in 2019 iemand kennen die Sinterklaasbezoeken regelt. Het is zo’n leuke rol. Als de Sinterklaas van Huizen stopt, ben ik hopelijk de eerste die naar voren wordt geschoven. Mag ik groots dromen? Dan lijkt zelfs de nationale intocht mij gaaf.

Normaal gesproken kijk ik graag de kat uit de boom, maar trek ik mijn Sinterklaaskostuum aan, dan komt er een heel andere Joop binnen. Wat deze rol zo bijzonder maakt, is dat kinderen helemaal idolaat van je zijn. Ik breng vooral huisbezoeken; op het hoogtepunt gaan mijn Pieten en ik zo’n negen gezinnen per avond langs. Daarna puffen we even uit met een biertje. Dit jaar bezoeken we de zaterdag voor pakjesavond het centrum van Laren. We wandelen door de winkelstraat, babbelen met winkeliers, en kinderen kunnen me de hand schudden in de kerk.

Ja, ik heb weleens geblunderd. Voor een huisbezoek had de moeder mij verteld dat haar zoon op judo zit. Dus ik vroeg: ‘Stoei je dan ook weleens met je vader?’ Bleek dat die al een tijd uit beeld was door een scheiding. Meestal kan ik bij een misser mijn Pieten beschuldigen, maar dit was wel pijnlijk. Bij een ander huisbezoek stonden we voor de deur en wilde Piet de zak met cadeautjes pakken. ‘Zitten hier stenen in?’, vroeg hij. Ze waren zó zwaar – we lagen met zijn drieën plat van het lachen. Al gierend liepen we eerst even bij de deur vandaan, waarna we ons hebben herpakt.”

‘Ik kijk altijd naar het Sinterklaasjournaal’

Jan René van Wessel (60) werkt op de facilitaire afdeling in het gemeentehuis van Huizen.

“Op mijn 10e bezocht ik een sinterklaasfeest van de voetbalvereniging in Huizen. Daar zag ik een buurjongen als Piet en dacht ik meteen: dat wil ik ook! Vanaf mijn 19e speelde ik Piet bij de kerkjeugdgroep, bij gezinnen en sportverenigingen. Later werd ik gevraagd als Sinterklaas en die rol bleek mij goed te liggen. Het leukste vind ik om gezinnen te bezoeken die ik ken, bijvoorbeeld uit de kerk. En ik maak graag verhaaltjes met de informatie die ik over de kinderen krijg. Ook deel ik complimentjes uit, ik ben geen strenge Sint. Het is net theaterspel – dat vind ik prachtig.

Toen mijn kinderen wat ouder werden, moest ik voorzichtig zijn. Mijn kostuum bewaarde ik boven in huis, maar de kinderen konden die kleding daar natuurlijk niet vinden. Sinterklaas sliep daar immers niet… Dus dat was een goed moment om te stoppen. Twee jaar geleden vroeg mijn zoon – oprichter van Sint en Piet Huizen – of ik wilde invallen als Sinterklaas bij de voetbalvereniging. Ik ervaarde hoe leuk het ook alweer was. Dus dit jaar kruip ik gewoon weer in de rol.

Om me voor te bereiden, kijk ik elke dag het Sinterklaasjournaal. Kinderen vinden dat programma fantastisch, dus als ik niet weet wat er speelt, zou ik een domme Sint zijn.

Mijn grappigste herinnering? Samen met een vriend heb ik eens een stunt uitgehaald. Met een Piet bezocht ik als Sinterklaas de 16-plusgroep van de kerk. Op een gegeven moment ging de deur open… en stond daar nóg een Sinterklaas. Het was hilariteit alom.”

• Wat als Sinterklaas ons meer leert over God dan we denken: een verhaal van goedheid en genade

  Wat als Sinterklaas ons meer leert over God dan we denken: een verhaal van goedheid en genade