Veertien dagen in quarantaine

Hoe het ging? We hadden door een achteraf gezien zeer goed getimede boodschappenbezorging redelijk wat in huis. We maakten wat blikken open en goochelden met pasta en nog eens pasta. Na een paar dagen kwam een van onze kinderen een doos eten brengen, door deze voor de voordeur te zetten en hard weg te rennen. Schielijk trok ik de doos naar binnen. 

Ik had nog voor een paar dagen werk te doen, maar dat werd steeds minder: uitzendingen van Groot Nieuws raken vanzelf op. We face-timeden met de kinderen en kleinkinderen en besloten tot Zoom-bijeenkomsten, een app waarmee je met meerdere mensen kunt videobellen. Wat een uitkomst! En op een middag reden we stiekem naar het huis van een van onze kinderen om achter de gesloten autoraampjes naar de kleinkinderen te zwaaien. Dat moest gewoon even. 

Verder maakten we ons geen zorgen. O nee, dat is niet waar. Ik maakte me geweldig zorgen. Niet zozeer om mezelf en ook niet om onze relatie. We mogen elkaar nogal, dus weken op elkaars lip zitten is voor ons een soort paradijs (voor de val). Maar wel om de toekomst van onze (klein)kinderen. Zal de omzet van zzp’ers niet in elkaar zakken? Wat gaat dat Amerikaanse concern doen? Houdt het Deense bedrijf het? Hoe zit het met ontslagen bij de media? De vragen tuimelden door mijn hoofd. En wat daarbij ook niet hielp, was dat ik genoeg tijd kreeg om veel nieuws tot me te nemen. ‘Maak je geen zorgen voor de dag van morgen.’ Nou, dat deed ik wel. 

En toch. Geloven is een oefening in vertrouwen. Luther zei ooit, onder lastige omstandigheden: “Christus waakt met groter zorg over jou, dan jij over jezelf.” Daar kon hij het mee doen. En daar kan ik het mee doen. Voor onszelf. En voor de ander. Oefenen dus. Iedere dag.