Verbijsterend: bergbeklimmer Wilco van Rooijen overleefde drama op 'killer mountain' K2
'11 van de 18 mensen kwamen om'
In de zomer van 2008 maakt Wilco van Rooijen zich op voor de ervaring van zijn leven: hij waagt de klim naar de top van de K2. De moeilijkst beklimbare en daarmee gevaarlijkste berg ter wereld. De klim naar de top is loodzwaar en de afdaling levensgevaarlijk. Wilco bereikt de top, maar raakt in de ijzige afdaling buiten bewustzijn. Op wonderlijke wijze kan hij dit verhaal anno 2023 tóch navertellen. Dat doet hij in de eerste aflevering van de gloednieuwe EO YouTubeserie ‘Wonder: verhalen van het onverklaarbare’.
De liefde voor het bergbeklimmen ontstond bij de inmiddels 55-jarige Wilco al vroeg. “Mijn vader was gek van de bergen”, vertelt hij. “Als klein jongetje ging ik al mee wandelen; onschuldige topjes op in de Alpen. Ik weet nog goed dat ik op een bepaalde leeftijd de bergbeklimmers vanaf de camping zag vertrekken, met hun grote rugzakken met touwen en stijgijzers. Ik dacht: ‘Wow, die gaan echt verder waar het pad ophoudt.’ Zo kroop ik steeds verder die wereld in.”
‘Dat ga ik niet doen’
Met dertien jaar ervaring reist Wilco in 2008 met zijn team naar de grens van Pakistan en China. “Als je naar de statistieken van de K2 kijkt, kan je eigenlijk geen andere conclusie trekken dan: ‘Dat ga ik niet doen’. Zoals een kind een berg tekent – één lijn omhoog en een schuine lijn naar beneden – dat is de K2.” De berg draagt niet voor niets de afschrikwekkende bijnaam ‘killer mountain’. Maar liefst één op de vier mensen komt niet (levend) terug.
Toch wint Wilco’s passie het van de risico’s. “Als je gepassioneerd en vol in het leven ergens van houdt, kan je dat niet loslaten. Mijn vrouw gaf mij die ruimte. Natuurlijk blijft er een risico over, maar daarvan zeg je: ‘Dat accepteren we’.”
Kijk nu: Wilco overleefde klimdrama op K2
Ontdek deze aflevering nu op het EO-YouTubekanaal.
Vechten voor elke stap
Eenmaal op de K2 is het vechten voor elke stap. “Als je naar grotere hoogten gaat, kan het lichaam (vanwege het zuurstoftekort) niet meer normaal functioneren. Het gaat tergend langzaam. Het is een totale uitputtingsslag, die 17, 18 of soms wel 19 uur duurt. Uitrusten? Vergeet het maar! En je eet niet meer, want je lichaam stopt geen energie meer in het verteren van voedsel. Je gaat door, omdat je weet dat je maar één kans krijgt.”
Een droom komt uit, maar ‘nu nog naar beneden’
Na uren klimmen wordt Wilco’s droom werkelijkheid. Rond 18.00 uur bereikt hij samen met zijn medeklimmers de top van de K2. “Dan kijk je elkaar aan, je valt elkaar in de armen, begint te huilen… Woorden schieten tekort. Wat wij daar hebben gezien, is niet te bevatten.”
Op de top van de K2 belt Wilco met een satelliettelefoon naar Nederland. Al snel gaat het goede nieuws de wereld rond. Toch gaat bij het thuisfront van de bergbeklimmers de champagne nog niet open. Wilco: “Zij weten: ‘Wacht eerst maar even af tot jullie veilig terug zijn in kamp vier.’ Want hoe gek het ook klinkt: omhoog klimmen is niet het moeilijkste. De meeste ongelukken gebeuren op de afdaling. Mensen zijn oververmoeid en dan maak je al snel een uitglijder. En je kunt nergens op terugvallen: er zijn geen helikopters die op die hoogte kunnen vliegen en er kunnen geen reddingsteams naartoe. Het is ‘up your own’.
Spoorloos
Tijdens de afdaling ontstaat al snel een levensgroot probleem. Op zo'n 8300 meter hoogte, bij een zogenoemde ‘bottleneck’, zijn de eerder aangebrachte touwen spoorloos. “Omdat elke gram telt, heb je geen extra touwen bij je”, vertelt Wilco. “Alle touwen die je hebt, breng je aan op weg naar de top toe.”
Niemand weet meer wat te doen. “Uiteindelijk wordt er niet meer gecommuniceerd”, vertelt Wilco over deze angstaanjagende situatie. “Het is inmiddels 00.30 uur en we zijn oververmoeid. We zien allerlei klimmers andere dingen doen en meer risico nemen. Dat zorgt ervoor dat de eerste klimmers ergens naar beneden vallen of verdwalen. Wij maken een bivak en gaan met -30 graden in de sneeuw zitten, zonder eten en zonder drinken. Je belt niet naar huis, want zij kunnen daar niks veranderen. We moeten nu onze eigen boontjes doppen. Je hoopt dat je de zon de volgende ochtend op ziet komen.”
Geen moment te verliezen
Wilco ziet de zon opkomen en gaat samen met enkele andere klimmers opnieuw op zoek naar de touwen. Tot hij plotseling sneeuwblind wordt. “Ik besef dat ik geen moment te verliezen heb. Ik moet nú naar beneden.” Wilco vervolgt de afdaling, maar klimt zichzelf vast. “Je staat voor een afgrond van 90 graden in een zwart gapend gat te kijken. Er is gewoon geen weg meer. Toen besefte ik: ‘Dit kan het einde zijn’. De zuurstof wordt letterlijk uit je hersenen weggeknepen en je komt niet meer tot actie. Het is een tikkende klok.”
“Toen pakte ik de satelliettelefoon om mijn vrouw te bellen, die thuis in Utrecht met onze zoon Teun in haar armen zat. Zij had al lang door dat er iets goed mis was op die berg. Het enige wat zij probeerde te doen, was mij moed inpraten. Ze zei dat ik vol moest blijven houden. Ik hing op met de belofte: ‘Ik bel je over 24 uur weer terug.’”
Maar zodra Wilco de telefoon heeft opgehangen, raakt zijn lichamelijke batterij leeg. Hij verliest zijn bewustzijn…
‘Er is een oplossing’
In onze online serie ‘Wonder’ vertelt Wilco openhartig hoe hij – tegen alle logica in – weer bij bewustzijn kwam en de risicovolle afdeling vervolgde.
Kijk nu: Wilco overleefde klimdrama op K2
Ontdek deze aflevering nu op het EO-YouTubekanaal.
Geschreven door
Linda Mast - van de Pol
