'Ver­broe­de­ren met wildvreemden om je heen'

De zaal gaat uit z’n dak. Hier kan geen videostream tegenop. Mu- ziek kan niet zonder de livebeleving. Ze zijn getrouwd met elkaar, leefden lang noodgedwongen gescheiden, en vallen elkaar nu eindelijk weer snikkend in de armen.

Bij de deur verwachtten mijn mattie en ik dat ons hele doopceel aan identiteitsbewijzen, QR-codes en testuitslagen gelicht moest gaan worden, maar die gedachte werd beantwoord met een brede glimlach: “Doen we niet meer aan.” Toen de kassa... Ik had de kaartjes al zo lang geleden geboekt dat ik ze nergens in mijn inbox kon vinden. Koortsachtig doorzocht ik m’n telefoon, terwijl de rij achter mij groeide. Maar iedereen bleef aardig. Uiteindelijk moch- ten we er gewoon in. Puppy-ogen en een afschrift van de bank bleken gelukkig ook genoeg te zijn.

We zijn en blijven kuddedieren, zei een socioloog pas tegen mij. Het fysiek ergens naartoe gaan, je klaarmaken, door Amsterdam sjezen met je fietsje, je plezier weerspiegeld zien in andermans ogen, verbroederen met wildvreemden om je heen, omdat je samen geniet – we kunnen niet zonder. Zo zijn we nou eenmaal bedacht en bedoeld.

Bij concerten met mijn band Trinity zeg ik vaak dat we Trinity heten omdat we geloven in een drie-enig God, die ons schiep naar zijn evenbeeld. We zijn dus bedoeld als een gemeenschap. En daarom bouwen we hemelse feestjes. Ook binnenkort weer.

Terug in de Bijlmer bestellen we op maandagavond midden in de nacht nog een dikke Turkse pizza met döner voor de lekkere trek. Er hangen allerlei nachttypes rond, en omdat het nu toch laat is, struin ik bij huis nog even gezellig door het grofvuil onder het licht van een straatlantaarn. Ineens staat er een scootmobiel naast me met een in het Spaans mompelende oude man erin. Of ik even wil helpen een lattenbodem lostrekken en op zijn wagentje laden. Ach, waarom niet? Nu nog die knoflooklucht weg proberen te tandenpoetsen voor ik zachtjes neerplof naast mijn slapende lief. Niet te doen. Het zij zo. Getrouwd is getrouwd.