Verdwaald in het Duitse bos

“We waren op vakantie in het Sauerland, bij Heinsberg. De derde dag besloten we lekker te gaan wandelen vanaf een dorpje in de buurt. Eenmaal bij het bos aangekomen, zagen we een bord staan met daarop langlaufroutes. Er lag geen sneeuw, maar we dachten: een langlaufroute, die kun je toch ook wel gewoon lopen? Het was een route van drie kilometer. We gingen ervan uit dat het een leuk rondje zou zijn. Het was inmiddels vijf uur.”

Rode driehoekjes

“We volgden stap voor stap keurig de rode driehoekjes van de langlaufroute. Toen we een tijdje aan het wandelen waren, merkten we dat we steeds verder het bos in raakten en het werd alsmaar mistiger. Hoe verder we kwamen, des te meer kwamen we erachter dat we niet bij de auto zouden uitkomen. Helaas was dit niet het leuke rondje waarop we hoopten. Blijkbaar wordt de terugweg van de langlaufroute in de zomer niet aangegeven.”

Verdwaald bij Schnade Stein

“Toen het inmiddels half 8 was, begonnen we ons ernstig af te vragen waar we waren. We waren diep in het bos geraakt. Het enige wat wij zagen, was een grote rechte steen: een zogenaamde Schnade Stein (grenssteen). Daar zaten we dan met twee kleine kinderen. We hadden bijna niets te eten en drinken bij ons, alleen twee pakjes drinken en een koekje. Ik merkte wel dat ik angstig werd. Je moet er bijvoorbeeld niet aan denken om in het bos te slapen met de kleintjes, wetende dat er wilde dieren zitten, zoals lynxen. Mijn schoonzusje en man waren rustiger. We besloten uiteindelijk 112 te bellen.”

Politie

“We belden de politie met ons steenkolen-Duits. We hadden niet het idee dat ze begrepen waar we precies in het bos waren. Maar ze zeiden dat ze eraan kwamen. Het was lastig om in het bos te rijden, want hun auto had geen four wheel drive en het had in de dagen ervoor ontzettend geregend. Ze kwamen niet verder en wisten niet waar de Schnade Stein was. Ondertussen bleven we over en weer bellen. Ook mijn vader belde nog, die schrok zich een hoedje.”

Bijzonder lied

“We hebben wel heel wat schietgebedjes gedaan. En het was wel bijzonder, want we hadden de kinderen net het liedje ‘Ik ben veilig in Jezus armen’ aangeleerd. Op een gegeven moment hadden wij dat steeds in ons hoofd.”

Jagers

“We bleven aan de lijn met de politie en hoorden dat ze twee jagers tegenkwamen. Zij wisten dat er twee soorten stenen in het bos waren en reden met de politie naar ons toe. Ik weet nog dat ik op mijn hurken zat. Toen ik hen hoorde aankomen, sprong ik op en zwaaide. ‘Hier moet je zijn!’, riep ik. Je bent zo blij als ze je vinden. Het was inmiddels half 10 en het werd al donker. Dat die jagers kwamen, was voor ons een stukje leiding van God. Op dat moment ben je gewoon heel blij, maar later denk je ook: wat fijn dat God er is. Ik heb dat ook echt zo opgeschreven: ‘God is groot, want wij zijn er weer uitgekomen.’”

Guesthouse

“We zijn met de jagers meegereden en eerst naar de politieauto gegaan. Mijn oudste dochter was een beetje angstig. Ze wilde niet in de auto en is daarna lang bang geweest voor politie. Terwijl die politiemannen heel lief waren, maar ze was gewoon erg onder de indruk. Mijn andere dochter was er ontspannener bij. Daarna werden we bij een guesthouse afgezet. We hadden natuurlijk nog niks gegeten. De eigenaars hebben speciaal voor ons nog wat warm gemaakt. We werden heel goed opgevangen.”

Terug naar het bos

“Mijn dochters zijn nu achttien jaar, het is al een behoorlijke tijd geleden. Mijn oudste dochter en ik spraken er regelmatig over dat we bij de geur van modder aan banden en uitlaatgassen weer moesten terugdenken aan dit avontuur. We zien het nu als een grappig avontuur. Zeven jaar geleden zijn we nog één keer in de buurt op vakantie geweest. We zijn toen nog even naar de guesthouse geweest. We hebben ook nog bij de ingang van het bos geparkeerd, maar zijn uiteindelijk het bos niet meer ingegaan.”

Lees hier hoe de vakantie van Elsemieke een verrassende wending kreeg.