Vergaderen of voetballen?

In de vergadering zou geen besluit worden genomen. Wellicht zou ik een boeiende inbreng hebben, maar misschien ook niet. Voetballen met mijn kleinzoons was voor hen – en voor mij – heel belangrijk. Zelfs nu ze groter worden, vinden ze het heerlijk om met opa te voetballen.

En dus? Dus schreef ik een mail aan de voorzitter, dat ik vanwege ‘conflicterende agendaproblemen’ helaas niet kon komen. Geen woord gelogen toch? Mijn geweten werd nog wel licht aangeraakt toen de voorzitter schreef dat hij alle begrip had, maar dat gevoel ebde snel weg.
Die middag heb ik heerlijk gevoetbald, zonder gewetenswroeging. (En ook nog met buitenkant rechts een fraai doelpunt gemaakt.)

Ooit, lang geleden, kon ik niet op de begrafenis van een goede vriend zijn. Die middag was er een belangrijke NPO-vergadering over de toekomst van de radio. En echt, daar moest ik (als directeur) bij zijn, vond ik.
Van die beslissing heb ik later veel spijt gehad. Waar de vergadering over ging, weet ik allang niet meer; dat ik niet naar de begrafenis ben geweest, heeft mij lang achtervolgd. En ach, de publieke radio bestaat nog steeds.

Toen heb ik het besluit genomen dat ik bij dit type afwegingen het menselijke aspect – als ik dat zo mag zeggen – voortaan leidend zou laten zijn. Zo’n dilemma heeft zich overigens later bijna nooit meer voorgedaan.

We zijn nu een paar maanden verder en nog steeds ben ik blij dat ik voor onze kleinzoons heb gekozen.
Misschien leest de voorzitter van de bewuste vergadering deze column wel en dan vraag ik hierbij: hebt u alstublieft begrip voor mijn afweging? En: zou u niet hetzelfde hebben gedaan?