Pastorie-ellende
Blog van Annemarie
Stel je voor: je woont ruim tien jaar in het mooiste gehuchtje van Nederland, in veruit de prachtigste pastorie aller tijden. Het huis is weliswaar oud en scheef, gerimpeld en gescheurd, maar wordt mede daardoor extra geliefd en gekoesterd. In dit monumentale pand groeien je kinderen op en raak je met hart en ziel verknocht aan de weidsheid van het Groninger land.
Voordat jaloezie uw ziel binnensijpelt: alles heeft een keerzijde. Omdat je man voorganger is, kan er zomaar een kerk elders in het land zijn die een beroep op hem doet: ‘Wil je erover nadenken om bij óns te komen wonen en werken?’ Halverwege november kwam er weer zo’n belletje. Nota bene uit de regio die we een kleine elf jaar geleden achter ons lieten. Of we met ons gezin dus even rechtsomkeert willen maken. Het hoge noorden versus het wilde westen. Rust in ruil voor de Randstad. Welja.
Evengoed brengt dit ene telefoontje prangende vragen met zich mee. Wordt het niet eens tijd voor iets anders? Een nieuwe uitdaging voor ons, een nieuw gezicht voor de gemeente? Er volgen gesprekken, er wordt kennisgemaakt. Wikken en wegen, week na week. Spagaat vanbinnen, tweedeling bij de kinderen. Tot voor kort namen we grote beslissingen altijd in gelovige nuchterheid: je bidt ergens voor, je onderneemt actie, Hij mag het zeggen en je ziet wel waar je uitkomt (of waar het schip strandt). Maar deze slopende vertwijfeling hebben we niet eerder meegemaakt.
Er zijn dagen van een pertinent ‘ja’ – en evenzoveel dagen van een absoluut ‘nee’. Ik raak het spoor een beetje bijster, begin overal signalen in te zien. Is het woord ‘U-bocht’ in Wie is de mol een teken misschien? En het woord ‘T-splitsing’ even later, is dat een bevestiging? De bijlage van de Kampioen kopt ‘Laten we gaan!’ Oké, duidelijke taal. Tot ik het onderschrift ontwaar: ‘Van weekendjes weg tot verre reizen’. Weer mis.
Een hemelse vingerwijzing zou bijzonder aangenaam zijn. Hallo? Is daar Iemand?!
Beeld: Annemarie van Heijningen
Geschreven door
Annemarie van Heijningen
