'Voor mijn ogen verandert mijn zoon in een piloot'
Blog van Corien Oranje
Het is jaren geleden dat we voor het laatst gevlogen hebben. Maar als je zoon een opleiding doet bij de MAF en vlieguren moet maken, dan steun je hem natuurlijk.
Joël (aka zoon nummer vier) moet een vlucht naar de Wadden maken, met drie stops onderweg. Een kostbare aangelegenheid voor hem, en passagiers die bijdragen in de kosten zijn dan ook meer dan welkom. Wij tekenen in op de vlucht, en komen op een koude, winderige zaterdagochtend aan op Teuge. Joël staat ons al op te wachten.
“Mam, hoeveel weeg jij?” Nooit gedacht dat mijn eigen kind me dat nog eens zou vragen. En dat hij dan ook nog zou vinden dat ik vijf kilo te veel weeg. Hij had me lichter ingeschat. Gelukkig mag ik mee.
We wringen ons het minivliegtuigje binnen, en voor mijn ogen verandert mijn zoon in een piloot. Hij werkt alle checks af, controleert de flaps, herhaalt hardop op welk punt we moeten opstijgen, tot waar hij de take-off nog kan afbreken, en waar hij kan landen mocht het misgaan. Hij praat in piloten-Engels met de verkeerstoren. De motor begint te brullen, we schieten vooruit over de startbaan, en we zijn los.
Mijn zoon vliegt ons dwars tegen de straffe noordenwind in langs Apeldoorn, over Kampen, over het IJsselmeer richting de Wadden. Een touch and go in Den Helder, een koffiepauze op Texel. En dan over Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog richting Borkum. Links de Noordzee, de witte schuimkoppen en de uitgestrekte stranden, rechts de Waddenzee, de veerboten die af en aan gaan.
Daar is Borkum. We moeten landen met een stevige zijwind, en Joël herhaalt terwijl we op de landingsbaan aanvliegen wat hij moet doen: stuur tegen de wind in, vliegtuig rechttrekken met het roer. Vlak voor we de grond raken horen we een angstaanjagende piep. Een waarschuwing dat de vleugels draagkracht dreigen te verliezen. Het volgende moment zijn we alweer terug, de lucht in, en we maken een grote boog om het eiland heen. “De wind viel weg”, legt Joël uit. “We proberen het nog een keer.”
Geen stress. Geen angst. Gewoon koelbloedig de procedures volgen. Doen wat hij al zo vaak gedaan heeft, en daarna een perfecte landing bij een moeilijke wind. Ik ben zo ongelofelijk trots.
Geschreven door
Corien Oranje
