Waarom moest de vrouw van wie ik zo veel houd nu al overlijden?

“Destijds hadden Jacqueline en ik een hotel-restaurant in het Twentse Tubbergen. Na een drukke kerstperiode zei Jacqueline: ‘Ik gooi de tent een week dicht, wij gaan op vakantie.’ Op 7 januari 2020 vlogen we naar Gambia. Het was een prachtige vakantie: lekker weer, goed eten en een mooie omgeving. De avond voor onze terugreis werd ze misselijk. Ze gaf één keer over, maar verder was er niets aan de hand. De vliegreis ging ook goed. Toen ik van het vliegveld terugreed naar huis, dacht ik dat Jacqueline in slaap was gevallen. Eenmaal thuis ontdekte ik tot mijn ontzetting dat ze onderweg was overleden. Later bleek dat ze meerdere longembolieën heeft gehad.”

Staalblauwe ogen

“Jacqueline was dol op vakanties. Samen hebben we zo’n beetje de hele wereld gezien! Australië, New York, Curaçao... We hebben een restaurant in Spanje gerund, en toen we daarmee stopten, trokken we met de camper door Europa. Een jaar lang zaten we boven op elkaars lip, maar ruzie? Nooit! We hadden een liefdevolle relatie. Elke keer als ik nu mensen met een camper zie, bekruipt me een naar gevoel. Jacqueline genoot met volle teugen van reizen, en van de ene op de andere dag was ze er niet meer. Met haar 60 jaar stond ze volop in het leven. Ze kon intens genieten, wat ik zag aan haar prachtige staalblauwe ogen. Waarom moest de vrouw van wie ik zo veel houd nu al overlijden?”

Zul je die vraag ooit kunnen beantwoorden?

“Nee, ik zal het nooit weten. Toch biedt mijn geloof in God me daarin rust en steun. Ik merk dat God naast me staat en me voor- uitduwt, want na dat grote verdriet vind ik stukje bij beetje mijn weg terug. Ik kan weer lachen en genieten van leuke dingen. Vorig jaar ben ik voor het eerst vijf dagen zonder Jacqueline op vakantie gegaan naar Ameland, rond oud en nieuw. Daar zag ik tegenop, want we waren altijd 24 uur per dag samen. Toch heb ik genoten. Ik vond het fijn om in een andere omgeving te zijn.”

Deed Ameland je extra aan Jacqueline denken?

“Prachtige zonsondergangen, daar hield ze van. In Kroatië stonden we met onze camper aan het strand, met onze stoelen richting de zonsondergang. Elke avond zat Jacqueline er klaar voor. Op Ameland stond ik op het hoogste duin, denkend aan haar. Zij kon die prachtige kleuren niet meer zien en dat vond ik vreselijk jammer. Maar toen ik daar stond, dacht ik ook: ik ben dankbaar dat ik het nog mee mag maken en er kan zijn voor onze kinderen en mijn moeder.”

Nieuwe start

“Dat ik die dankbaarheid voel, geeft ook aan dat het verdriet minder wordt. Al blijft het gemis; ik denk elke dag aan Jacqueline. Na haar overlijden heb ik nog drie maanden geprobeerd ons hotel-restaurant in Tubbergen te runnen, maar de geschiedenis en inrichting deden me te veel aan haar denken. Ik heb de boel verkocht en ben een restaurant in het Friese Heeg begonnen. Deze nieuwe start heeft me geholpen mijn weg terug te vinden. De kerkelijke gemeente biedt ook steun; kerkgangers bezoeken het restaurant, en de dominee komt regelmatig bij me langs.”

Alleen op vakantie

“Of ik nog reisplannen heb? De afgelopen twee jaar dacht ik: ik ga niet alleen op vakantie, want daar is niets aan. Het is alleen leuk met Jacqueline erbij. Eigenlijk is dat een stomme gedachte, want ik kan het ook leuk hebben in mijn eentje. De bestemming die ik voor ogen heb, is Kroatië. Hier kan ik genieten van de mooie herinneringen, omdat we er wel zes keer geweest zijn. Dan rijd ik met een huurcamper naar diezelfde camping, waar ik op dezelfde plek ga staan als waar Jacqueline altijd  op haar stoeltje naar de zonsondergang keek.”