'Wandelen? Wat denk je zelf?'

Het blijkt dat we jarenlang op de rand van de afgrond hebben gebalanceerd in de tijd dat onze vier zoons klein waren, mijn echtgenoot twee preken per week moest leveren, en hij bijna elke avond weg was voor vergaderingen. Tijd voor daten zat er niet in: we waren al blij als we het huis gestofzuigd kregen.   

Inmiddels halen we die schade ruimschoots in. Op zaterdag wandelen we etappes van het Pieterpad, het Drenthepad, het Roots Natuurpad of het Groot Frieslandpad. Rugzak mee, thermoskannen met heet water, theezakjes, glazen, taart, boterhammen. “Als jullie mee willen, mag dat wel”, zeggen we tegen de zoons die toevallig thuis zijn. “Gezellig.”
“Haha, heel aardig, maar nee dank je, mam.”

We ontdekken de schoonheid van Groningen en Drenthe, we komen op plekken die we anders nooit zouden bezoeken, elke zaterdag is een minivakantie waarin we er even helemaal uit zijn. 
Tot het niet meer gaat. Een stekende pijn aan de onderkant van mijn voet. ’s Morgens moet ik mezelf aan de kast vastgrijpen om overeind te komen. Het is alsof ik op spelden loop. Na een paar minuten zakt de ergste pijn, maar als ik wandel komt het terug. Elke stap.
“Hielspoor”, zegt een vriendin. “Je moet naar de podotherapeut.”
“Heb ik een paar jaar geleden ook gehad”, zegt mijn broer.
“Ik kreeg speciale zooltjes en het was meteen over”, zegt een schoonzus.

Ik ga naar de podotherapeut, die mijn voeten onderzoekt, en constateert dat ik inderdaad een peesplaatontsteking heb. “Dat zie je wel vaker in deze tijd van het jaar bij oudere mensen die ineens veel gaan wandelen”, zegt hij.
Ik laat de verkapte belediging gaan. “Ik kan toch wel blijven hardlopen en wandelen, hè?” vraag ik.
De podotherapeut trekt zijn wenkbrauwen op. “Wat denk je zelf?” zegt hij. “Je lichaam geeft je een duidelijk signaal dat het overbelast is.”

De komende zes weken niet wandelen.
Daar gaat mijn huwelijk.