'Wat doen we hier eigenlijk met onze kids?'

Vaak wordt er gebeld met het thuisfront of wordt er gelachen of gekibbeld tijdens het koken. Maar regelmatig zijn het ook gebeden die me om de oren vliegen. Iets aan de toon en de cadans maakt dat ik het herken. En geloof mij: daar word je dan even stil van. Mama’s zonder huis die hun leed uitstorten. De hemel urenlang bestormen voor een sociale huurwoning. Die gek worden van de lange wachtlijsten, de krapte, de ruzies. Vrouwen die smeken en vragen...

Vragen zat. Hoe langer we hier wonen, hoe minder we ervan snappen. En je wilt graag een oplossing. Een antwoord. Maar dat antwoord komt niet uit de lucht vallen.

Wat wél uit de lucht kwam vallen... Er werd ’s avonds laat op een van de huizen van ons rijtje geschoten. De dreiging hing al weken in de lucht, want een van de mama’s had foute contacten en de boel was geëscaleerd. We waren er kapot van.
Wees gerust: niemand werd geraakt. Maar geloof mij: zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik weet nog goed dat ik zat te shaken op de bank, nadat ik direct na het schieten via de achtertuin had gecheckt hoe het was met de buren. Het voelde alsof er iets was geknakt.

• Nieuwkomer Elbert ontdekt de Bijlmer

In het begin durfden wij niet eens meer voor onze huizen langs te lopen. De politie regelde camera’s. We hadden meetings met wijkteams. Toch bleef – en blijft – de angst op gekke momenten de kop opsteken. Het nestelt zich in je lijf en ontvlamt bij het minste of geringste.
Wat doe je dan? Wegwezen hier? Wij kúnnen tenminste weg... En wat doen we hier eigenlijk met onze kids? Eerlijk gezegd weten we het niet. Een Nigeriaanse dominee zei laatst tegen mij: “Heb je God die vraag gesteld?” en: “Heb je met die vraag geleefd?” Have you asked God that question?

Nou, dat leven met de vraag is misschien een goede samenvatting van het leven hier. En wellicht is dat al genoeg.
Misschien is dat een soort constant bidden?