Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Ik weet niet wat jullie doen, maar ik doe graag weer even normaal’ #TK2017

Deel:

Marieta probeert in deze vastentijd uit te vinden wat ‘normaal’ is: een normaal eetpatroon, normale uitgaven, normale aandacht voor je eigen ego en de wereld om je heen. En ze gaat dus vandaag ook ‘normaal’ stemmen… 

Journalist Fidan Ekiz schreef deze week twee krachtige columns in het AD. Ze reageerde daarin op de Turkijerel waarin we ons dit weekend opeens bevonden en in haar vervolgcolumn schetst ze een droom. Een droom met als uitgangspunt gemeenschappelijkheid. Met deze treffende zin: ‘Ik verwonder mij erover hoezeer dit land hunkert naar normaliteit en nuance in het debat over vreemdelingen.’

Normaliteit en nuance. We moeten toch met z’n allen constateren dat we die twee begrippen al een tijdje kwijt zijn. In het debat over vreemdelingen, in het debat over ‘de islam’, in het debat over onze verzorgingsstaat, in onze social-mediagesprekken. We interpreteren de betekenis van het woord wel heel verschillend.
Het is op dit moment heel normaal om de waarheid een beetje ruim te nemen. Om een schreeuw om hulp te negeren van mensen in grote nood. Om al je woorden kracht bij te zetten met vergrotende bijvoeglijke naamwoorden (luister maar 1 minuut naar Thierry Baudet) of met metaforen die de werkelijkheid echt geweld aandoen (tsunami van vluchtelingen). Immers, tegen zo’n overmacht is de ander vaak niet opgewassen.

Bang dat delen = verliezen

Onze normale wereld lijkt tegenwoordig verdacht veel op een crècheruimte met peuters. Allemaal schreeuwen ze om het hardst ‘is mijn’ bij het stukje speelgoed dat de ander in z’n handen heeft. Bang om het te verliezen als ze het delen, maar ze willen het wel allemaal hebben. En als ze het hebben bemachtigd, zijn ze na een minuut verveeld. Om vervolgens te krijsen als iemand anders het alsnog pakt. Hun wereld speelt zich af rond het eigen ik en het aftasten van grenzen. Normaal voor peuters, maar volwassenen zouden toch iets meer geleerd moeten hebben?

Wat is normaal?

Ik probeer in deze vastentijd weer te ontdekken wat ‘normaal’ is. Een normaal eetpatroon, normale uitgaven, normale aandacht voor je eigen ego en de wereld om je heen: het was een beetje uit balans in mijn leven de laatste tijd. Even afstand van een beetje luxe om te proberen om iets van die solidariteit te voelen met mensen die het minder hebben. Even geen moderne pepmiddelen als cafeïne en suiker om mijn lijf te voelen zoals het bedoeld is, zonder kunstmatige energiestoffen. Ik eet even geen vlees te eten, om te beseffen wat de aarde ons geeft en ook hoe we die uitputten. Probeer met aandacht een oude evangelist en een profeet te lezen om van hun wijsheid te leren. Ik wil weer waarderen wat ik heb, en een verlangen naar meer even de kop in te drukken. In de hoop op een betere blik op de realiteit, op dat wat ‘normaal’ is.

Delen maakt gelukkiger

afbeelding
afbeelding.

Ik zag vorige week deze post op Facebook voorbij komen. Nederland bezet een 5e plek als het gaat om rijkste landen binnen EU, ons land heeft plaats 2 van de meest betaalbare zorg binnen de EU en plaats 2 wat betreft koopkracht binnen de EU. Normaal? Dat vinden we wel, maar dat is het helemaal niet natuurlijk.

Ik hoop, samen met Fidan, dat we de komende tijd normaliteit en nuance terugvinden. In het vreemdelingendebat. In alle vraagstukken in onze samenleving, klein en groot. Dat we de polariserende debatten achter ons kunnen laten om echt in gesprek gaan, zonder schreeuwers en overdrijvers. Dat we zoeken naar gemeenschappelijkheid in plaats van splijtzwammen. Dat we oog hebben voor elkaar als mens. Zoals de meesten van ons in het normale leven ook doen. Omdat we hebben geleerd dat delen en verbinden ons gelukkiger maakt.

Ik ga er vandaag, bij de stembus, een bescheiden bijdrage aan leveren. En ik hoop dat iedereen, die zo graag weer terug wil naar ‘normaal’ dat ook doet. Dan gaan we elkaar zeker vinden.

Geschreven door

Marieta van Driel

--:--