Wat zeg je als je kinderen geen zin hebben om naar de kerk te gaan?
'Best saai in de kerk'
De kinderen willen niet mee naar de kerk. Het is er saai, langdradig, ze hebben misschien geen aansluiting. Moeten ze mee of blijven ze thuis? En, moet je je dat eigenlijk wel afvragen?, vraagt Maria van Beelen zich af.
Er zijn allerlei redenen te bedenken om níet naar de kerk te gaan: de kerkdienst is saai, ze snappen het niet, er zijn geen vrienden in de kerk. Altijd een lastige vraag: moet je kinderen nu wel of niet dwingen mee te gaan? Als je zelf altijd van je ouders moest, krijg je dan zo’n aversie dat je de rest van je leven met tegenzin gaat – of uiteindelijk helemaal niet meer?
Mijn kinderen zijn nog klein, de oudste is tien. En we hebben het geluk dat er in onze kerk een mooi programma is voor kleintjes en wat grotere kinderen, maar ook wij kregen van onze bloedjes de vraag veelvuldig te horen: moeten we wéér? Om heel eerlijk te zijn ontstond die vraag in een tijd dat we dat onszelf ook wel eens afvroegen. Het was soms zo’n strijd om naar de kerk te gaan. Voor mijn man waren het te veel prikkels, was de preek te lang. Zelf raakte ik ook steeds minder enthousiast om de kinderen telkens in mijn uppie op sleeptouw richting de kerk te nemen. In die periode kwamen er gaten in ons kerkbezoek en stelde ik mezelf op zaterdagavond de vraag: zal ik morgen gaan?
Is het een optie?
Maar ja, moet je je dit eigenlijk afvragen? Ik ken namelijk ook mensen voor wie het geen optie is om níet te gaan. Het kerkbezoek zit in hun systeem. Weer of geen weer, goede of slechte spreker, lange of korte dienst, feestje of geen feestje: ze gáán gewoon. Zou je kerkbezoek als optie moeten aandragen en kinderen die keuze geven? Kinderen kiezen in de regel niet per se voor het beste en het gezondste -, die van mij zouden het liefst drie keer in de week pizza eten. Kinderen gaan ook naar school en sportclubjes, al hebben ze geen zin. Waarom zou dat voor kerkbezoek anders zijn? Zelfs al is het soms saai.
Als ik zelf terugdenk aan mijn jeugd, dan vond ik het eigenlijk ook best saai in de kerk. De kerk bestond voornamelijk uit oudere mensen, wij haalden de gemiddelde leeftijd met ons pubergezin behoorlijk omlaag. Ook duurde het best lang, en was het klein en vreselijk warm. En toch heb ik er goede herinneringen aan. Als jongere luisterde ik stiekem heus wel naar de preek. Zelfs bij de langdradige exemplaren bleven er woorden hangen en dacht ik daar later over na.
Nu heeft ze het er gewoon ontzettend naar haar zin
En ik raakte ook genoeg vaak ontroerd door al die oude mensen die zo verlangden naar het Hemels Vaderhuis, terwijl ik daar zelf nog zo weinig mee bezig was. Oudjes die in een compleet andere fase leefden en soms toeleefden naar het moment waarop ze de aarde zouden verlaten om naar God te gaan. Veel aansluiting was daar niet, maar dat zou later op heel veel andere manieren komen. We kwamen elkaar als jongeren later overal tegen en zaten altijd in grote groepen die alles afliepen (in die periode was ik volgens mij erg braaf, maar vooral heel enthousiast).
Onze dochter wilde in eerste instantie niet zo graag mee naar de kerk omdat ze geen vriendinnen had, maar nu heeft ze het er ontzettend naar haar zin. Sinds we hebben gezegd dat de kerk er gewoon bij hoort, net als school en sportclub, is het veel makkelijker om met z’n allen te gaan, al weten we natuurlijk niet hoe zich dit later ontwikkelt.
De kerk is zoveel meer dan wat we soms leuk en niet vinden. Het is niet alleen die zondag naar de dienst komen en God en anderen ontmoeten, maar ook het betrokken zijn bij elkaar op andere dagen van de week. Toegerust worden om te groeien in je geloof en met een sterke relatie met Christus middenin de wereld te staan. En ja, die zondag - misschien gaan we er soms met tegenzin naartoe. Maar die wekelijkse ontmoeting met God en elkaar heb je hard nodig. Dit ritueel en alles wat de kerk kerk maakt, gun ik mijn kinderen van harte.
Geschreven door
Maria van Beelen
