Wc-hokjes op de camping: 'Je hoort en ruikt ALLES'
...maar columnist Corien test een alternatief
Eigenlijk is kamperen niks voor mij. En dan vooral wat betreft de wc’s. Zeker als je op fietsvakantie bent en van camping naar camping trekt, is het altijd weer afwachten wat je aantreft. Maar van één ding kun je zeker zijn: die wc-hokjes zijn aan de onder- en bovenkant open.
Het is eigenlijk net als in de tijd van de Romeinen, toen ze nog van die gezellige gemeenschappelijke wc’s hadden waar je heen ging zoals je nu naar een café gaat. Alleen staan er nu schotjes tussen. Je ziet niks, maar je hoort en ruikt helaas ALLES.
Op sommige campings is er een gemeenschappelijke wc-ruimte voor heren en dames, (‘Doet u na uw toiletbezoek de bril weer naar beneden?’) of zit je op de wc terwijl op nog geen twee meter afstand mensen gezellig keuvelend aan het afwassen zijn.
Het ergste is het als je ’s nachts je warme slaapzak uit moet. Een vest zien te vinden, uit de binnentent kruipen, struikelend over pannen en opladers de voortent door, rits omhoog. De natte flappen van de tent zuigen zich vast aan je armen en benen terwijl je je slippers zoekt. Koud en slaapdronken wandel je in het aardedonker naar de wc, honderd meter verderop. Mensen met een caravan hebben daar zo hun eigen oplossingen voor. Maar wij hebben al genoeg bagage op onze fiets, we gaan niet ook nog eens een toiletemmer meenemen.
Gelukkig, een Facebookvriendin weet raad. Er bestaat een oplossing voor de fietskampeerder. De Uribag. ‘Een anatomisch gevormd urinaal voor onderweg,’ zie ik op een site die ze verkoopt. Een afsluitbare latex plaszak, lichtgewicht en discreet. Ik bestel hem meteen. Wat fantastisch. Eindelijk heb ik mijn eigen wc’tje. Voortaan hoef ik ’s nachts nooit meer de tent uit.
Het ergste is het als je ’s nachts je warme slaapzak uit moet
Tijdens de eerste nacht van onze fietsvakantie probeer ik hem uit. Het is een matig succes. Laten we het erop houden dat het hier in feite om een soort hurk-wc gaat, en dat je daarbij beter niet je evenwicht kunt verliezen...
Een tweede poging – een paar uur later – eindigt zo mogelijk nog rampzaliger, zodat ik midden in de nacht, op blote voeten, gehurkt de voortent met wc-papier aan het droogdeppen ben.
Voortaan ga ik toch maar weer gewoon naar het toiletgebouw ’s nachts. En mijn Uribag? Die zet ik op Marktplaats. Zo goed als nieuw.
Beeld: Willem Jan de Bruin
Geschreven door
Corien Oranje
