'We hebben eindelijk een regering die er is voor die hardwerkende Nederlander!'

“En wie mag dat zijn?” vraagt Faith verbaasd.

“Ik bijvoorbeeld!” blaat ik. “Ik werk elke dag keihard en niet alleen voor mezelf. Nee, ik geheel anders. Ik werk zó hard, dat jij er ook riant van kunt leven in Afrika.”

“Ik kom uit Azië”, mompelt ze.

“Whatever,” blaf ik, “maar het is afgelopen met jullie luie leventjes onder de tropische palmen. Als ik het goed begrijp, gaat de regering stoppen met ontwikkelingssamenwerking. Dat is weggegooid geld. Handen uit de mouwen, Faith, en zelf aan het werk! Weet je ook eens hoe dat voelt!”

Faith kijkt licht verontwaardigd naar Hope. Hij glimlacht en neemt het woord. “Faith werkt ook hard, op school. Heb je dat niet gelezen in haar laatste brief?”

“Brief? Ik heb geen brief gezien”, gak ik.

“Die heb je wel gezien,” zegt Hope, “maar die heb je niet gelezen, omdat je te druk bent met die hardwerkende Nederlander zijn. EK kijken, vakantie boeken, barbecue schoonmaken, tuincentrum bezoeken. Waar een hardwerkende Nederlander al niet druk mee is in de zomer.”

“Waar bemoei jij je mee?” grom ik. “Ik sponsor jou allang niet meer.”

Hope zegt: “Nee, dat klopt. Ik ben klaar met school en heb een baan waar ik net genoeg geld mee verdien om niet alleen mezelf, maar ook mijn familie mee te onderhouden. Het enige probleem is dat ik werk bij een project dat afhankelijk is van subsidie van een of andere regering uit Europa…”

Faith knipoogt naar Hope en vult aan: “En als die subsidie wegvalt…”

“Dan kan ik ook weinig anders doen dan naar Europa gaan om werk te zoeken”, zegt Hope.

“Hope woont namelijk wél in Afrika”, lacht Faith.

Hope: “Want bij jullie is zat werk dat hardwerkende Nederlanders niet meer willen doen: wc’s schoonmaken, asperges steken, bessen plukken, pakketjes rondbrengen. Veel uren maken voor een hongerloontje, vernederend werk, vinden jullie.”

“Straks is Hope een hardwerkende Vernederlander,” zegt Faith, “maar of de regering er ook voor hem is, vraag ik me af.”