'Wees niet te­leur­ge­steld, Tijs'

Ik was dit jaar voor de áchtste keer genomineerd voor deze prijs van de VARA-gids. De award wordt elk jaar uitgereikt aan de maker van het beste tv-interview van het afgelopen seizoen. Acht nominaties dus, maar nog nooit mocht ik de award in m’n handen houden. Dit jaar had ik meer hoop dan andere jaren. M’n Adieu-God?-interview met priester Antoine Bodar was, vooral dankzij Bodar, echt bijzonder geworden.

Een week voor de bekendmaking word ik gebeld door de organisatie. Even springt mijn hart op van vreugde. Andere jaren belden ze nooit. Maar nee: ik heb (nog) niet gewonnen, ik zit bij de laatste drie. Of ik volgende week maandag, samen met de andere twee overgebleven kandidaten, in de uitzending van het tv-programma Khalid & Sophie te gast wil zijn om daar de uitslag te horen.

Ik aarzel. Ik ben al ‘die loser die die award nooit wint’, om dat nou nog eens te benadrukken door dat live op televisie te ondergaan, is misschien niet slim. M’n omgeving vindt dat maar onzin. ‘Neem jezelf niet zo serieus, Tijs’, is het welgemeende advies. Ze hebben gelijk en ik ga er zitten.

Wel mentaal tot de tanden toe bewapend: wat er ook gebeurt, ik ga niet teleurgesteld zijn! ‘Het is maar een awardje’, ‘Actuele gesprekken scoren altijd beter dan gesprekken over God’, ‘Die jury doet ook maar wat’, et cetera, et cetera.

Alles verloopt volgens plan, totdat Sonja Barend me live de hemel in prijst. “De andere twee kandidaten hebben werkelijk uitstekend werk verricht”, zegt ze, “maar het gesprek van Tijs met Bodar was van superieure kwaliteit. Dit heb ik in geen jaren gezien, zo mooi.” Zou het dan toch? Gaat het dan nu toch gebeuren? Ik laat de mentale bewapening ongemerkt even zakken.

En dat had ik niet moeten doen. De woorden van Sonja blijken een compensatie voor het feit dat ik níét gewonnen heb. Nieuwsuur-collega Mariëlle Tweebeeke wint met haar knappe interview met de president van Oekraïne, Zelensky.

Ik druip af. Met m’n ziel onder m’n arm schuif ik aan bij een diner van de VARA-gids. Vriendelijk bedoeld, maar al snel voel ik me opgelaten. Wat doe ik hier? Ik taai snel af. 

Als ik m’n telefoon open, zijn tientallen adhesiebetuigingen m’n deel. De mooiste komt van een oude priester: “Wees niet teleurgesteld, Tijs. Met woorden van stille troost uit Rome. A.”