Wilfred: ‘Ik denk dat hier het gezegde dat ‘alles je bij de handen afbreekt’ voor is uitgevonden’

Laatst zat er de hele dag een vlieg op mijn kantoor. Mijn kantoorcollega was er die dag niet, dus je zou kunnen denken: die vlieg maakte de dag een stukje minder eenzaam. Dat was echter niet mijn gedachte. Mijn gedachte was: wat doe jij hier, ga eens weg? Maar soms zijn er van die vliegen die de kunst verstaan van de aardbodem te verdwijnen zodra jij met een krant of vliegenmepper in de aanslag naar ze op zoek bent. Om even snel weer tevoorschijn te komen zodra jij je op je dagelijkse beslommeringen stort (vermoedelijk hebben zij dit afgekeken van hun vriendjes die dit kunstje vooral ’s nachts flikken: de mug). Voor de voorbijgangers die deze dag door mijn kantoorraampje hebben gekeken: nee, ik ben niet spastisch, noch is er bij mij ooit Gilles de la Tourette geconstateerd – ik zat gewoon een vlieg achterna.

Ik heb inmiddels een aardig lijstje van dergelijke kleine irritaties die bij mij grote reacties kunnen oproepen. Zweten in een spijkerbroek, zéker in een volle trein die je dankzij een record op de honderd meter sprint nog net hebt kunnen halen. Of: in diezelfde trein knietje aan knietje moeten zitten met de reiziger tegenover je. Eetgeluiden van mensen op gehoorafstand. Spullen die van hoge kastjes afdonderen terwijl jij daar met uitgestrekte armen net iets bovenóp probeerde te leggen. Bij de Lidl of Aldi in een lange rij staan, terwijl er drie kassa’s onbemand zijn. Natte sokken in de vroege ochtend. Een rochelend kind dat niet even goed dóórhoest, waardoor je denkt: zal ik anders even een tik op je achterhoofd geven om van dat hoestje af te komen?

Maar de koning van de kleine irritaties is voor mij dan toch dat je ’s morgens vroeg de bammetjes van de kids wilt smeren en daartoe een brood uit de vriezer haalt dat klem heeft gelegen. Je probeert de boterhammetjes los van elkaar te krijgen, met alle tact die je op dat vroege tijdstip in je hebt, maar de ene na de andere boterham breekt af. Je wrikt er een kaasschaaf tussen, daarna het dunste mes dat je kunt vinden, je fluistert het brood complimenten in, blaast er je warmste adem overheen, je legt de homp in de airfryer in de hoop dat boel loslaat, maar alle hoop is ijdel en het enige dat overblijft is een aanrecht vol broodresten. Ik denk dat hier het gezegde dat ‘alles je bij de handen afbreekt’ voor is uitgevonden.

Veerkrachtig als ik ben, duik ik op zulke ochtenden niet mentaal geknakt terug mijn nest in. Nee, ik denk in mógelijkheden. Het enige probleem in dit geval: er zíjn geen mogelijkheden meer. De enige oplossing is het breekbrood (ook die term is ontstaan naar aanleiding van dit drama – blijkbaar worstel ik hier niet als enige mee) laten ontdooien en, als je wilt dat de kids op tijd op school komen, een nieuw brood pakken. Is er geen nieuw brood? Dan weet ik het ook niet meer en is het drama compleet. Sterkte ermee.