Wilfred: ‘Leef in eeuwigheid, vader’

Ik werd wakker toen ik uitgeslapen was, rond de klok van tienen, maar het kan ook zijn dat ik werd gewekt door mijn kinderen die zacht op de deur klopten. Na mijn ‘Ja? Binnen?’ slopen ze op hun tenen de slaapkamer binnen. ‘O vader, leef in eeuwigheid’, zeiden ze, terwijl ze het dienblad met daarop mijn luxe ontbijt inclusief hete koffie nauwlettend in de gaten hielden. Beneden hoorde ik het vriendelijk getik van een vaatwasser die in- of uitgeruimd werd, af en toe klonk er een vrolijke kinderstem doorheen.

Net zo stil als dat ze gekomen waren, vertrokken ze weer, de kinders. Zonder ontbijt, want dat lag op mijn schoot in de vorm van een croissantje, twee harde bolletjes met kaas en vers fruit me uitnodigend aan te kijken. In een zalige stilte die ik nog vaag kende uit een ver verleden nam ik mijn eerste hap. Ik wist niet dat aardbeitjes in de niet-zo-vroege ochtend zo lekker konden zijn…

Terwijl ik naar beneden liep, nam ik de omgeving eens rustig in me op. Eigenlijk hingen er in ons trapgat hartstikke leuke foto’s aan de muur, had ik dat nooit eerder gezien? Kijken waar ik liep was niet nodig, er was in de verste verte geen legoblokje of hard stukje speelgoed te bekennen. In de woonkamer was mijn kroost vredig aan het spelen. Ik was benieuwd hoe zij zich deze lange ochtend zonder mij hadden vermaakt, maar dat was niet te zien. ‘We hebben alles alweer opgeruimd, papa,’ glimlachten ze met een licht triomfantelijke, maar zéker niet uitdagende blik. De rest van de ochtend verliep in volstrekte harmonie. Mijn sloffen stonden waar ze horen te staan, mijn krantje lag klaar, het tweede kopje koffie ernaast. Natuurlijk gilden de kinderen soms wel, maar toen ik even goed luisterde, bleek het om bijbelteksten en complimenten te gaan. ‘IK ZEI DAT JE EEN LEUKE BROEK AAN HEBT!’. ‘Neehee, je bent zélf de liefste! Met je mooie blonde haren. En trouwens: psalm 133, het eerste vers!’

Rond het middaguur kwam mijn dochter opeens met borden en bestek uit de keuken. ‘Wat ga jíj nou doen?’, vroeg ik, waarop ze ‘Tafeldekken’ zei, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Haar broer sprong geruisloos op van de bank en liep gauw naar de keuken om zijn zus te helpen. ‘Nou,’ zei ik verbaasd, ‘wat is er met jullie aan de h-’, maar ik kon mijn zin niet afmaken doordat zoonlief me onderbrak: ‘Leef in eeuwigheid, vader.’

De rest van de middag speelden de kinderen bij vriendjes. Iets na vijven kwamen ze weer thuis. ‘Kunnen we nog helpen bij het koken?’ vroegen ze in koor, maar het eten was al gereed. Toen ze zwijgend twee borden hadden opgegeten en hun moeder hadden gecomplimenteerd met haar kookkunsten, besloten ze uit zichzelf dat het een goed idee zou zijn om naar bed te gaan. Het was immers een lange dag geweest, lachten ze, en morgen moesten ze weer naar school?

Toen werd ik wakker. Gillende kinderen. Ik keek op de klok. 6.25 uur. Het was vandaag een bijzondere dag, peinsde ik, maar waarom precies, daar kon ik niet opkomen. Na een stevige geeuw wist het weer.

Vaderdag.