Wilkin van de Kamp: 'Ik hield niet van Nederland'

Achter zijn brillenglazen beginnen Wilkins ogen te glanzen bij de herinnering. "Het was in 2001. Ik sprak in Kazachstan voor zo'n 1500 mensen. Op mijn vraag wie voor zich wilde laten bidden, kwamen velen naar voren. Toen begon het koor te zingen en ik vroeg mijn vertaalster: 'Wat zingen ze precies?' Zij antwoordde: 'God houdt van Kazachstan en daarom houden ook wij van ons land.' Die woorden raakten me als een mokerslag. Ik barstte in tranen uit en zakte neer op het podium. Duizden ogen staarden me aan, maar ik kon niets meer. Intussen vroeg God me: 'Wilkin, houd jij van Nederland?' Ik moest bekennen: nee; ik had juist aan Hem gevraagd wanneer ik op reis mocht! Liggend op dat podium vroeg ik Hem om vergeving. 'Ik zal van Nederland houden,' bad ik. 'Geeft U mij liefde voor mijn land!'"

Vader

De man die nu vooral bekend is van zijn bevrijdingsbediening, en wiens vuistdikke Handboek bevrijdingspastoraat net van de drukpers is geploft, is in de afgelopen jaren stapsgewijs toegegroeid naar zijn huidige 'rol' in Gods Koninkrijk. Kazachstan was één markeringspunt op die weg. 
In 1999 ging Wilkin als voorganger aan de slag in de Euregio Christengemeente te Aalten, bij de Duitse grens. Hij werkte hard, was een prima leider. En toch. "Op een dag zei God tegen me: 'Je bent een leider, maar Ik wil dat je een vader wordt.' Dat hakte er heel diep bij me in. Ik wist meteen wat Hij bedoelde. Een leider heeft volgelingen nodig en doet, onbewust, zijn best om mensen te houden. Zo was ik ook; heel gedreven. Een vader is anders. Wat er ook gebeurt, je blijft vader en je kinderen blijven je kinderen. Dat geeft ontspanning. Als vader weet je dat je aanvaard en geliefd bent in Christus, wat je ook doet of laat. Dat moest ik leren."

Minachtend

Dit "werk van de Geest ín mijzelf," zoals hij het typeert, werd gaandeweg onderdeel van een breder proces: Wilkin en zijn gemeente moesten hun denken over andere christenen bijstellen. "We begonnen in te zien dat de gemeente van Christus prachtig is, in al haar verscheidenheid. Gods Geest, de Geest van eenheid, maakte ons dat duidelijk. Vervolgens hebben we met zo'n dertig kerkleiders uit onze omgeving samen vergeving gevraagd voor de manier waarop we in het verleden met elkaar omgingen: soms minachtend, je beter voelend dan de ander. Dat gebed was een bijzonder moment."
Meer memorabele momenten zouden volgen. "In antwoord op mijn gebed of ik eens een zendingsreis mocht maken, antwoordde God dat ik gebeld zou worden. Dat gebeurde; twee dagen later werd ik telefonisch uitgenodigd voor een zendingsreis naar Kazachstan en Kirgizië. In Kazachstan liet Hij me zien dat het me aan liefde voor mijn eigen land ontbrak. In Kirgizië maakte ik voor het eerst van mijn leven kennis met de praktijk van het bevrijdingspastoraat. Terwijl ik op het podium bad voor de kerkleiders en gemeenteleden, gebeurde er helemaal niets – ik kon wel door de grond zakken! Toen hoorde ik een zachte stem: 'Loop de zaal in.'" Dat deed Wilkin. "Ik had drie stappen gezet toen zich overal demonen begonnen te roeren, precies zoals je in het Nieuwe Testament leest. Sommige mensen begonnen te schudden, anderen te schreeuwen – het was alsof de hel losbrak. Maar zelf voelde ik zó'n vrede en rust. Ik hoefde alleen maar te zeggen: 'Vertrek, in Jezus' Naam' en de boze geesten gingen."

Vliegtuig

Nog zwaar onder de indruk van deze voor hem nieuwe ervaringen, stapte Wilkin op het vliegtuig terug naar huis. "Hoog in de lucht hoorde ik opnieuw die zachte stem: 'Ik wil dat je dit ook in Nederland gaat doen.'" Deze korte opdracht zette definitief een wissel om in Wilkins pastorale praktijk; hij wist dat hij zich voortaan ook in eigen land met bevrijdingspastoraat bezig moest gaan houden – theorie én praktijk.
Inmiddels hebben Wilkin en zijn team al zo'n zeventig bevrijdingsconferenties achter de rug, die bedoeld zijn om onderwijs te geven en te bidden voor hen die occult belast en/of gebonden zijn geraakt. Allerlei christenen weten de weg naar het bevrijdingspastoraat te vinden – van reformatorisch tot katholiek. "Verbazingwekkend en ongelofelijk mooi om te zien hoe dit onderwerp mensen nu samenbrengt, terwijl het hen voorheen uit elkaar dreef," zegt hij.

Liefde

Wilkin heeft een 'spannende' bediening, waarin hij vaak wordt geconfronteerd met demonische krachten. Is het niet erg intensief om zo in de frontlinie van Gods Koninkrijk te staan? "Dat ervaar ik niet zo," reageert hij. "Ik ben namelijk helemaal niet bezig met de duisternis. Ik weet er inmiddels veel van en heb het nodige gezien in de praktijk van het bevrijdingspastoraat. Als ik bid voor bevrijding van mensen, ben ik heel intens en geconcentreerd bezig, maar het draait altijd om Gods liefde. Die overwint de duisternis! De duisternis kan veel imiteren. De duivel kan bijvoorbeeld genezen. Dat misbruikt hij om mensen bij God weg te trekken en te vernietigen. Maar hij kan géén liefde geven. Gods liefde is de grootste kracht en de hoogste autoriteit die er is, en die kracht zien we keer op keer. Ik heb wel eens gezegd: 'Telkens als Jezus iemand geneest of bevrijdt, is dat het bewijs dat Hij is opgestaan."

Mede n.a.v. 'Handboek bevrijdingspastoraat', Wilkin van de Kamp, Crosslight Media, 895 blz., € 59,95, ISBN 9789490254100.

Tekst: Carola van Ruiswijk

Beeld: Dick Vos