'Zonder aarzelen steek ik een wat­ten­staaf­je in zijn neus'

Ik kom veel op scholen, en het lijkt me een nachtmerrie om hele klassen aan te steken. Voortaan hoef ik niet meer te twijfelen. Bij de eerste de beste nies steek ik zo’n ding in mijn neus. En als ik positief test, ga ik naar een testlocatie.

Zoon nr. 2 komt in het weekend thuis. Niet dat hij zich ziek voelt, hij is zelfs niet verkouden, maar hij heeft toch een keer zijn neus gesnoten. Hij test zichzelf en wacht af. Er gebeurt niets. Het teststrookje blijft wit. Wat krijgen we nou? Zijn die testen gewoon waardeloos? Heb ik voor niks 142 euro uitgegeven? Hoeveel boeken had ik wel niet kunnen kopen van dat geld!

“Laat mij het maar doen,” zeg ik, en ik steek zonder aarzelen een wattenstaafje in zijn neus. Dieper en dieper. “Mam!” roept mijn zoon, en hij grijpt mijn hand vast in een ijzeren klem. Ik laat het stokje zitten. Eigenlijk moet ik het drie seconden ronddraaien, maar dat doet hij zelf maar.

“Is het diep genoeg, denk je?” informeer ik.

Hij trekt het wattenstaafje uit zijn neus, werpt me een boze blik toe en gaat aan de slag. Staafje in een buisje, testvloeistof toevoegen, schudden, en dan het teststaafje bedruppelen.

“Het duurt twintig minuten.”

Wat nou twintig minuten. Binnen drie minuten zie ik het al. Eén streepje. Negatief. Mooi zo.

Ik omhels mijn zoon. “Hallo jongen. Gezellig dat je er bent.”

“Dat je dat stokje gewoon in mijn neus liet zitten, mam. Echt niet te geloven.”

“Weet je wat mijn vriendjes vroeger deden?” vraagt mijn vader (87). “Een touwtje met een knoop eraan in je neus duwen, en dan draaien. Net zo lang tot het er via je keel weer uitkwam. En dan kon je dat touwtje zo heen en weer trekken, tussen je mond en je neus.”

Beeld: Unsplash