'Zien we de wonderen om ons heen?'

Koen heeft me in Den Bosch voor een uitzending van Dit is de kwestie alle plekken laten zien waar hij leefde. Hier waste hij zich, daar takelde hij zijn spullen ’s ochtends in een boom in de hoop dat ze er die avond nog zouden hangen, in dat bosje had hij een spiegeltje waarbij hij zich schoor.

Even voor de duidelijkheid: Koen was niet verslaafd, en hij had geen psychische problemen. Hij was ‘gewoon’ één van de in totaal 32.000 daklozen in Nederland (afgelopen jaar groeide dit aantal met 25 procent). Koen belandde na wat fouten op zakelijk gebied en een vervelende scheiding op straat.

Omdat de uitzending ging over de vraag of je een brood mag stelen als je arm bent, liet Koen me de supermarkt zien waar hij regelmatig brood stal. De schaamte – Koen is echt iemand met een sterk gevoel van mijn en dijn – was enorm.

Maar niet die schaamte raakte mij zo. Toen we in het park liepen waar Koen ‘woonde’, waarschuwde ik hem voor een hondendrol. “Dit zou mij vroeger nooit zijn overkomen”, antwoordde hij direct. “Al mijn zintuigen stonden aan. Zo vond ik op mijn verjaardag eens een doos Bossche bollen in een vuilnisbak. Of onaangebroken biertjes na een lange wandeling. En toen mijn zak met slaapspullen was gestolen uit de boom, vond ik twee kussens en een dekbed.”

Je gaat het pas zien als je het doorhebt, bedacht ik. Of eigenlijk: als je het nodig hebt.

En dat brengt mij dan weer bij een recent gesprek met m’n kinderen. Ze vonden het “vet vervelend” dat ze niks van God zagen, en dat snapte ik best wel toen we het daarover hadden. Het zou veel makkelijker zijn als Hij ineens voor je stond.

Maar kijken we wel goed? Zien we de wonderen om ons heen? Hebben we onze ogen open voor hondenpoep, Bossche bollen, biertjes, en God?