Zijn christenen gelukkige mensen?

Ter voorbereiding was ik wat gaan googelen en zag ik dat ik mijn leven lang verder sites kon lezen over geluk. Het is ook het meest bezongen woord in de geschiedenis na ‘liefde’. Dat schoot niet op, temeer daar de vraag gekoppeld was aan zingeving, die ik maar zo vertaalde: zijn christenen gelukkiger mensen dan niet-christenen?

Die vraag leg ik maar even bij u neer. Bent u gelukkiger dan uw buurman die niet gelovig is? In de Bijbel komt het woord ‘geluk’ veel voor, maar wel met een diepe laag. Psalm 1 begint er al mee. “Welgelukzalig is de man…” Het woord ‘geluk’ wordt daar gekoppeld aan ‘zalig’. Maar de NBV vertaalt met: “Gelukkig is de mens…” Weg zaligheid.

Nu denkt u: de zaligsprekingen! Maar wat staat er in de NBV? “Gelukkig wie…” Ik moet eerlijk bekennen dat het taalkundig allemaal wel klopt. Hoewel… de Naardense Bijbel gebruikt toch weer het woord ‘zalig’.

Toch, los van deze teksten: de doorgaande lijn in de Bijbel is dat de “bron van het geluk in de Here ligt en in de openbaring van Zijn heil,” zoals ik las in een Bijbels woordenboek. Maakt die kennis ons gelukkiger? Ik weet het niet. Het leert ons wel relativeren, ons ‘geluk’ niet hier beneden te zoeken (hoewel het hier best goed toeven is) en ons uit te strekken naar het heil in Christus.

Maar… Al die anderen dan – soms in gezin en familie – die niet geloven? Hoe gaat het straks met hen?

Tempert dat ons gevoel van ‘welgelukzalig’ niet helemaal? Kun je dan nog wel hier gelukkig zijn? Kan een christen dus gelukkig zijn? Ach, ik vraag het maar. Misschien hebt u een antwoord.