Column Nienke | ‘Wat ik zag in de ogen van een 9-jarig meisje’

Gisteren stapte ze in Congo met haar moeder en zusjes in deze bus. Vandaag schuifelen ze mee in de eindeloze rij bij de centrale receptie van het kamp in Zuid-Oeganda, waar we filmen voor EO Metterdaad. Duizenden nieuwe vluchtelingen komen hier wekelijks aan. We vragen haar naam en filmen haar kort, en dan verdwijnt ze in de massa.

Huilen van de honger

Het is een wonder dat we haar de volgende ochtend weer vinden. Met lege borden staan ze op de plek waar pap werd uitgedeeld. Ze zijn te laat, de pannen zijn leeg. Het zusje van Migisha huilt van de honger. Aarzelend zetten we even de camera aan. We zijn hier om de situatie van de vluchtelingen in beeld te brengen en daar hoort dit ook bij: bijna iedereen in dit kamp heeft honger. Maar met een lege maag heeft een interview geen enkele zin.

Als ze later wel wat gegeten hebben, vertelt hun moeder hoe ze moesten vluchten voor rebellen en daarbij haar man is kwijtgeraakt. Wat ze deelt is te gruwelijk om op te schrijven en uit te zenden. Ik ben er stil van.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen.

Dromen om naar school te gaan

Als we vragen wat de droom van moeder is, vertelt ze dat ze ervan droomt dat haar dochters voor het eerst in hun leven naar school kunnen. Migisha is negen en kan nog geen letter schrijven. Als we haar een pen geven, tekent ze onhandige rondjes en noemt ze het nullen. “Ik wil juf worden,” zegt ze. Een kleine en toch grote droom, zonder ooit een klaslokaal te hebben gezien. De dagen erna zoeken we het gezinnetje steeds even op. De meisjes beginnen ons te vertrouwen. Hun handen zoeken de mijne, hun ogen krijgen weer glans. Ik voel hoop in deze uitzichtloze situatie.

Trots en verlegen voor de klas

Op de dag voor we weer naar Nederland reizen, wordt er een plek geregeld op een school van de organisatie die EO Metterdaad steunt. Voor het eerst in hun leven lopen Migisha en haar zusjes door de deur van een klaslokaal. Migisha krijgt schriften en potloden die ze met een glimlach van oor tot oor ontvangt. Ze vraagt aan de juf wat ze met een gum en puntenslijper moet. Die heeft ze nog nooit in haar leven gezien. Ik slik mijn tranen weg.

In de klas zingen de kinderen luid: “Welcome, Migisha!” En daar staat ze: trots, verlegen, maar met een lach die dwars door de camera heen straalt.

Welkom, Migisha. Welkom in Oeganda.