Column Nienke | ‘Ze noemde haar dochter Gift: een geschenk midden in de duisternis’

Wivine komt uit Congo en woont in één van de grootste vluchtelingenkampen van Afrika: Nakivale Settlement, in het zuiden van Oeganda. Iets meer dan een jaar geleden woonde ze nog in Congo, waar haar man voor haar ogen werd vermoord. Ook Wivine zelf werd aangevallen en ze besloot met haar kinderen te vluchten naar de grens met Oeganda. In een wanhopige poging om aan geld en eten te komen, werd ze bedrogen en moest ze als prostituee aan het werk. Zodra ze kon, vluchtte ze naar dit kamp, maar bleek tijdens haar ‘werk’ zwanger te zijn geworden.

Gewoon een knuffel

En nu zit ik tegenover deze prachtige vrouw die over 2 weken is uitgerekend. Een lieve mevrouw ontfermde zich over haar en gaf dit kamertje van maar een paar vierkante meter waar ze met haar vier kinderen op één matras slaapt. Ze schiet vol als ze later tijdens het interview vertelt over haar vermoorde man en haar vlucht uit Congo. Kan ik verdere vragen stellen, vraag ik me af? Hoe getraumatiseerd is ze? Geef haar maar een knuffel, zegt collega Michiel die het verhaal filmt.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen.

Haar vijfde kind

En daar zit ik, dicht tegen de vrouw aan die zoveel heeft meegemaakt. Een vrouw die niet weet hoe ze ooit dit vijfde kind op de wereld moet zetten. Er zijn geen kleertjes, geen spullen die elke vrouw bij een bevalling wil hebben. En een kind erbij, betekent uiteindelijk ook een extra mond voeden. We hervatten voorzichtig het interview. Ze vertelt me hoe moeilijk het is om je kinderen met honger naar bed te laten gaan.

Geen hoop meer?

Als de Metterdaad-teams op pad gaan, geef ik altijd de opdracht mee: zoek naar hoop, in elk verhaal is hoop. Maar nu zit ik hier zelf te interviewen en weet ik het even niet. “Ik heb geen hoop”, zegt ze, “ik zou niet weten hoe ik de toekomst moet zien. Ik had het in Congo nog beter, daar had ik tenminste eten.” Mijn hart breekt. Hoe kan ik zo bij haar weg gaan? Ik beloof haar dat we nog terugkomen. In de lange, hobbelige autorit terug naar onze verblijfplaats app ik alle contacten die ik heb in het kamp om te zien wat we voor haar kunnen doen.

Spullen voor de pasgeboren baby

De volgende ochtend word ik wakker met een appje. Wivine is doorverwezen naar een organisatie die EO Metterdaad ook steunt. Er zijn babyspullen voor haar en ze gaan met haar op zoek naar een manier om haar verder te ondersteunen, zodat ze haar eigen winkeltje kan beginnen. We besluiten mee te gaan om de babyspullen te brengen en Wivine het goede nieuws te vertellen dat ze hulp krijgt. Als we bij haar thuis komen, blijken de spullen precies op tijd te zijn. In de armen van Wivine ligt een zoet, pasgeboren baby-meisje. De ogen van Wivine stralen als we de spullen overhandigen. En dan vragen we naar de naam van het meisje.

Vol overtuiging zegt Wivine: Ze heet Gift. Een geschenk.

Terwijl we nog vol emoties naar huis rijden, realiseer ik me: wat kan ik veel van deze moedige vrouw leren.