'Je moet je vreem­de­lin­gen­angst en vooroordelen loslaten'

“Wat dan?” vraagt Hope nieuwsgierig.
“Ik had pas een bijeenkomst en daar vertelde een Tearfund-ambassadeur iets wat ik ook ga doen: een vluchteling adopteren uit Kamp Moria!”
Hope is verrast: “Krijg ik een adoptiebroertje?”
“Nee, hij komt niet hierheen! Dat is absoluut niet de bedoeling!”
Hope: “Ga je geld geven?”
“Nee, nee! Jij kost me al een rib uit mijn lijf. Ik kan er niet nog één bij hebben. Zeker niet nu we de badkamer gaan verbouwen. Het idee van vluchtelingadoptie is dit: elke week bel ik met een vluchteling en dan kletsen we een poosje. Dat kan ik goed: praten over het weer, de voetbal, over Rail Away en Blauw Bloed; dat soort dingen. En door met die arme drommel te praten, wordt hij weer een beetje mens. Mooi hè?”
Ik straal en begin “en wat je ooit gedaan hebt aan de minsten van mijn broeders...” te zingen.
Hope kijkt peinzend voor zich uit: “Ik zou er nog maar eens goed over nadenken.”
“Hoezo?” blaf ik. “Je bent gewoon jaloers! Jij stuurt steeds dezelfde brieven, dan moet je niet raar opkijken als ik liever met iemand anders bel!”
“Nee, dat bedoel ik niet,” zucht Hope. “Als je in contact wilt komen met iemand uit Moria zonder pretentie om ‘de hulpverlener’ of ‘de redder’ uit te hangen, dan kun je ontdekken dat de vluchteling ondanks zijn andere taal en cultuur raakvlakken met je heeft: dezelfde humor, grappige hobby’s, mooie dromen en verrassende talenten. Iemand die je alleen kent van de NOS-journaals een beetje mens laten worden is niet zonder risico.”
“Welk risico loop ik dan door gewoon te kletsen?” piep ik.
Hope: “Dat je je vreemdelingenangst en je vooroordelen moet loslaten. Dat je doorkrijgt hoe potsierlijk je argumenten zijn om de grenzen dicht te houden en een hek te bouwen in plaats van een brug. Dat je verharde hart langzaamaan verzacht.”
Hope kijkt me ernstig aan: “De kans bestaat dat je er zelf ook een beetje mens van wordt. Je bent gewaarschuwd.”