'Afvallen deed iets met mijn lijf. Maar nog meer met mijn hoofd'

Een jaar geleden stond ik op de weegschaal en voelde mijn lichaam niet meer helemaal als mijn lichaam. Er hing zo’n 25 kilo aan die er niet per se hoorde en die ook nergens toe diende. Overtollig vet noemen ze dat…

“Zo, jij bent echt afgevallen – of niet?” Het is zover. Ik ben al maanden op m’n eten aan het letten en veel aan het bewegen. Na lang uitstellen, heb ik gisteren eindelijk een nieuwe spijkerbroek gekocht die wél past. Die heb ik vandaag aan. Het valt op, want dit is de vijfde EO-collega op dezelfde ochtend die begint over mijn gewicht.

Als ik ’s middags naar buiten loop, vraagt de bewaker van het gebouw of hij me een compliment mag geven. Ik heb daar eigenlijk geen behoefte aan, maar vind het ook zo lomp om te zeggen dat ik dat niet wil. Dus ik geef toestemming en ook hij begint over hoe ontzettend goed ik er nu wel niet uitzie. Het is lief bedoeld. Het ís ook lief.
Maar ik voel me ontzettend ongemakkelijk. Als het iedereen nu opvalt, heeft dan ook niet iedereen gezien dat ik de afgelopen jaren steeds dikker werd? En wat vonden ze daar dan van? Ik ben me plotseling bewuster van mijn gewicht dan toen ik vijfentwintig kilo zwaarder was.  

Het is wonderbaarlijk hoeveel invloed de gezondheid van mijn ziel heeft op de gezondheid van mijn lichaam. Afgelopen jaar voelde ik me namelijk gelukkiger dan de jaren daarvoor en dat ervaar ik aan den lijve. Dat gesprek over de ziel is dan ook veel waardevoller om te voeren dan de gesprekken en complimenten over afvallen, vind ik. Toch heb ik de afgelopen maanden meer dan honderd opmerkingen gehad over mijn lichaam en zijn de vragen over hoe het nu echt met mij en mijn ziel gaat op één hand te tellen. Dus aan alle (lieve) mensen die opmerkingen maken over mijn lijf: ja, ik ben afgevallen.
Dankjewel voor de complimenten. Maar zullen we het nu weer hebben over hoe het écht met ons gaat?

Wilke Stuij