Alba (49) kreeg de diagnose ei­er­stok­kan­ker: ‘Niets kon mij voorbereiden op de oerangst die ik voelde’

Het is woensdagochtend in februari als Alba samen met haar man in het ziekenhuis is. Ze voelt zich al een maand niet helemaal lekker. Ze heeft sinds haar verjaardag in januari bloedneuzen, hoofdpijn en pijn in haar lage rug. Klachten die ze in de 47 jaar dat ze op aarde is, nog niet eerder heeft gehad. Daarbij komt kijken dat het in haar darmen begint te rommelen en haar buik opzwelt alsof ze zeven maanden zwanger is. Iets met haar darmen, denkt ze. Toch voelt ze haar onderbuikgevoel en gaat ze naar de arts. In dat kamertje in het ziekenhuis krijgt Alba de schokkende diagnose: “Het is niet goed”, zeggen de artsen.

‘Ik ga dood, wat doe ik eraan’

“Ze zeiden dat het overal zat, maar noemden het woord niet. Heb ik kanker, vroeg ik.” Het drietal knikt instemmend naar Alba en haar leven stort in. “Vanaf dat moment voelde het alsof er een bom was ontploft en ik onder water zat.”

Alba is, zoals ze het zelf zegt, “bekend met tegenslagen” in haar leven. Ze verloor haar vader toen ze tien jaar oud was, haar moeder overleed aan borstkanker toen ze 28 jaar was en ze maakte in haar jeugd meerdere overstromingen mee in Mexico. “We zijn alles kwijtgeraakt en ik heb diep verlies meegemaakt en rouw gevoeld. Maar niets kon mij voorbereiden op deze soort angst: oerangst.”

Na de diagnose is Alba bang dat haar kinderen, die op dat moment elf en twaalf jaar oud waren, hun moeder zouden verliezen. “Ik ga dood, wat doe ik ze aan, dacht ik. Ik had mijn eigen moeder verloren en heb daar veel verdriet van gehad, nu zouden zij misschien hetzelfde meemaken.”

Existentiële vragen

Tegelijkertijd wemelt het in haar hoofd met existentiële vragen. Ze is opgevoed met het idee dat er een God is, hoe je deze ook noemt, die ook in je zit. “In die zin ben ik opgevoed met het idee dat het niet ophoudt als de fysieke wereld verdwijnt. Maar toch dacht ik op dat moment: wat als dat niet zo is? Wat als het ophoudt, wat als ik ophoud met bestaan? Wat gebeurt er met de liefde voor mijn kinderen? Al deze vragen pasten niet in mijn hoofd.”

Zij en haar man wandelen een rondje door de tuin, maar echt tot rust komen, gebeurt niet. “Iets in mijn ziel is op dat moment veranderd”, zegt Alba. “Ook al ben je het in je hoofd aan het verwerken, je lichaam gaat door. Je lichaam regelt dat, die wil overleven. Ik had dat ook nodig, want zo kon ik nuttige vragen over mijn behandeling stellen.” De medische molen begint en na een lang traject is er voorlopig geen tumorweefsel te zien.

Meer vertrouwen in mijn lichaam

“Je hoort vaak bij vrouwen die kanker hebben dat zij het vertrouwen in hun lichaam verliezen, maar bij mij is het andersom”, verklaart Alba. “Ik ben juist in mijn proces en behandeling meer naar mijn lichaam gaan luisteren. Je lichaam en je ziel geven je altijd signalen dat er iets niet goed is, dat weet ik nu. Het is alleen de vraag of je die signalen herkent en er iets mee doet.” Kanker zijn cellen die ongecontroleerd groeien in je lichaam: “jouw eigen cellen”, zegt Alba. “Het zijn mijn eigen cellen in een deel van mijn lichaam waar ook mijn kinderen uit zijn voortgekomen, hoe kan ik dat haten? Ik voelde compassie voor mijn lichaam, het heeft mij nooit in de steek gelaten.”

Gelukkig reageert Alba goed op de behandeling, al is het boek nu nog niet gesloten. “Die behandelingsfase is gestructureerd. Het is spannend, maar duidelijk. Mijn omgeving was op scherp om mij op te vangen. Daarna waren ik en mijn omgeving klaar om het leven weer op te pakken. Maar het is niet hetzelfde als de draad weer oppakken na vakantie; niks is hetzelfde”, zegt Alba. “Geen aspect van je leven is hetzelfde en ik ben zelf ook anders.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Te vroeg in de overgang: ‘Heb je de kanker overleefd, krijg je dit’

  Klik hier

‘Ik ben niet bang om dood te gaan’

Blij dat ze kanker heeft gehad, is ze allerminst. Maar Alba is wel dankbaar voor de dingen die ze in die periode geleerd heeft. ”Het heeft mij ook diepgang en een soort hoge sensitiviteit gegeven. Ik voel nog wel de angst voor mijn kinderen, dat ze iets overkomt of dat ik ze te snel alleen moet laten. Maar de oerangst is weg. Bang om dood te gaan, dat ben ik niet. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik heb gekregen die ik nu met mijn kinderen kan doorbrengen.”

Al betekent dat niet dat er geen moeilijke dagen zijn. “De periode na zo’n behandeling is heel eenzaam. Ik ben fysiek minder knap dan voor de diagnose en dat doet wat met je als je in de spiegel kijkt. Ik ben ineens in de menopauze en dat zie ik aan mezelf. Er zijn dagen dat ik mij nuttig voel, als ik bijvoorbeeld met lotgenoten spreek, maar ook dagen dat ik mij juist mislukt voel.” Alba is vrienden en collega’s verloren en toch houdt ze hoop. “Ik heb veel tegenslagen gekend, maar vanuit mijn eigen ervaring heb ik geleerd dat je er ook altijd weer uitkomt. Ik heb het goddelijke in mij, als je het zo wil noemen, omarmd. Het is een soort vertrouwen. Ik weet: het komt goed, want zo werkt het nu eenmaal. Na elke winter komen de planten weer omhoog.”

Beeld: Stichting Olijf