Alberto Stegeman: 'Ik huilde hard, met oer­schreeu­wen'

Met presentator Kefah Allush praat hij openhartig over zijn vader Gerrit, die vijftien jaar geleden overleed aan alvleesklierkanker. Toen Gerrit op sterven lag, waren Alberto, zijn moeder en zijn zusje bij hem. Ze stonden met z’n drieën rond zijn bed, hielden zijn hand vast, gaven hem een kus en spraken hem nog toe. Alberto had het gevoel dat zijn vader ook echt afscheid van hen nam.

Ik wilde gewoon bij hem zijn

Het verdriet kwam pas later in volle hevigheid: “Ik heb het echt uitgebruld, met oerschreeuwen. Zo hard huilen dat ik van mezelf schrok.” Toch bewaart hij juist ook warme herinneringen aan die laatste maanden: “Ik wilde gewoon bij hem zijn. Naar hem kijken, naar hem luisteren. Wetend dat het straks niet meer kon.” Het waren weken waarin ruimte was voor gesprekken, lachen én tranen die ze eerder nooit zo gedeeld hadden.

Geloven in een hemel of hiernamaals doet hij niet echt. Zijn troost zit in de liefde die blijft bestaan, ook na de dood. “Als mijn kinderen later zeggen dat ik een lieve man was, dan is het goed.” Toch voelt de dood voor hem dichtbij, vooral sinds hij zelf vader is. Het idee dat zijn kinderen hem ooit zouden moeten missen, vindt hij onverdraaglijk.

In dit kwetsbare gesprek zien we een andere Alberto: niet de confronterende journalist, maar de zoon en de vader die nadenkt over wat er werkelijk toe doet.

Benieuwd naar het hele gesprek? Kijk De Kist met Alberto Stegeman.