Alfred en Hannah Bout gaan naar Roemenië voor gebarenbijbel

Wat moet ik me voorstellen bij een gebarenbijbel?
Hannah: “We maken een filmpje van een Bijbelboek. Zo’n filmpje opnemen moet in één keer goed gaan, want bij het kleinste foutje kun je weer opnieuw beginnen.”

Dove mensen kunnen lezen. Is een gebarenbijbel dan wel nodig?
“Absoluut! Als je als horende leest, hoor je de klanken in je hoofd. Maar als dove hoor je die klanken niet. Vergelijk het met lezen in een vreemde taal. Ik kan bijvoorbeeld wel Frans, maar niet supergoed. Het kost mij dus veel moeite om de Bijbel in het Frans te lezen, omdat het niet mijn moedertaal is. Met andere woorden: Frans is niet de taal van mijn hart, dus hoe kan Gods boodschap dan in mijn hart komen? Voor doven zijn er gebaren. Dát is hun moedertaal, die komt wél binnen."

Trainingsjaar

Alfred is doof geboren en Hannah werkt als Tolk Nederlandse Gebarentaal. In Roemenië gaan Alfred en Hannah eerst een trainingsjaar volgen dat toegankelijk is voor dove mensen. 

Wat gaan jullie precies doen in dat jaar?
Hannah: "We leren hoe we ons redden in een vreemd land en hoe praktische zaken werken, zoals het wegbrengen van je afval. Normaal gesproken is het trainingsjaar bedoeld om te oriënteren of het werk wat voor je is, waarna je opleidingen gaat volgen. Maar wij hebben de route andersom gelopen. Alfred is al opgeleid tot vertaalconsulent en studeert nu Bijbel & Exegese en Hebreeuws. Het is voor ons duidelijk dat we dit willen doen, maar we volgen alsnog het trainingsjaar om te zien hoe het in de praktijk gaat.”

Wat is jullie rol straks in Roemenië?
“We zijn 1 augustus al op afstand begonnen. Na het trainingsjaar gaat Alfred vertaalteams controleren en aansturen. Die teams doen het vertaalwerk van tekst naar gebarentaal en denken na over elk woord. Alfred geeft aan wat hij ziet, stelt vragen en koppelt dat terug aan het vertaalteam. Hij checkt of de gebarentaalvertaling de lading dekt van de tekst. Ik ga me bezighouden met het bijbelgebruik, bijvoorbeeld door het opzetten van een zondagsschool. Dan weten we zeker dat de gebarenbijbel écht gebruikt gaat worden.”

Hoe lang willen jullie in Roemenië blijven?
“We gaan ervan uit dat dit op ons lijf geschreven is en dat we hiermee verder gaan. Dus na de training zijn er drie opties: we blijven een paar jaar in Roemenië wonen, we gaan vanuit Nederland werken, óf we verhuizen naar een ander land om daar te werken. Dat ligt aan de projecten die Alfred toegewezen gaat krijgen.” 

In die week kregen we allerlei tekenen

Ervaren jullie dit als roeping van God?
“Zeker weten! Ik voelde al jong de drang om in het buitenland voor Gods koninkrijk te werken. Alfred vond het wel prima in Nederland, maar God heeft mij laten zien dat ik moest bidden om Alfred enthousiast te maken – wat na een paar jaar bidden ook gebeurde. Alfred werkte als vrijwilliger bij Stichting Bijbel NGT en hoorde daar dat er wereldwijd zeventig miljoen doven zijn, van wie slechts twee procent van de Here Jezus heeft gehoord. Dat bleef hangen. In die week – dat was in 2016 – kregen we allerlei tekenen waardoor vooral Alfred niet meer kon ontkennen dat dit de weg was die God voor ons had uitgestippeld. Sindsdien gaat hij als een speer.

Ik ben superenthousiast nu, maar ik zie ook de nood. Het werk is zó belangrijk. Er zijn ontzettend veel Bijbelvertalingen in het Nederlands, maar dove mensen hebben niets. Dat is bizar.”

Wie of wat gaan jullie het meest missen?
“Familie en vrienden, met name dove vrienden. En bruine hagelslag. Maar zoiets overleven we wel, haha. Daar genieten we nu gewoon extra van.”

De coronacrisis heeft voor vertraging gezorgd

Waar zien jullie het meest tegenop?
“Ik kan niks bedenken, eigenlijk. Het kan ons niet snel genoeg gaan. De coronacrisis heeft wel voor enige vertraging gezorgd. We zouden eerst 1 augustus vertrekken, maar twee broers van ons gaan trouwen. Heen en weer reizen is nu geen doen, omdat je twee weken in quarantaine moet. Hopelijk kunnen we nu 1 oktober vertrekken; we zien wel hoe het zich gaat ontwikkelen.”

Meteen een klik

Alfred en Hannah kijken het meest uit naar het ontmoeten van nieuwe mensen. "Als we dove mensen tegenkomen in andere landen, hebben we meteen een klik. Communiceren over onderwerpen als relaties en werk gaat gemakkelijker dan in gesproken taal. We spreken niet elkaars gebarentaal, maar komen toch heel ver, doordat we zo visueel ingesteld zijn. Verder hebben we zin in het trainingsjaar, en voorál in de tijd daarna. We hopen ergens te settelen en voor langere tijd vriendschappen op te bouwen.”

Tekst: Anouk van de Schootbrugge
Beeld: Ton Adelerhof