Als je partner niet gelooft…

‘Ik wil graag schrijven over mijn relatie met een ongelovige partner’, vertelde ik al snel toen ik drie maanden geleden als redacteur voor dit internetportal begon. Waarom? Omdat het onderwerp me raakt. En omdat ik weet dat ik niet de enige ben die ermee worstelt.

Ik ben al een paar keer eerder aan deze blog begonnen, maar het lukte maar niet. Het voelde te gezapig, niet scherp genoeg. Stiekem weet ik wel waarom: ik moet meer van mezelf laten zien, kwetsbaar zijn. Geen mooi weer spelen, maar laten zien wat het écht met me doet. En terwijl ik dit typ, komen de tranen. Leven met een niet-christelijke partner – hoe lief ‘ie ook is – is niet altijd makkelijk.

Klik
Toen ik op mijn twintigste tot geloof kwam, wist ik een ding zeker: mijn partner in spé zou christen zijn. Zo heeft God het bedoeld en zo zou Hij het ook regelen.

Ik heb gechat en gedate met christelijke jongens en wilde niets liever dan een klik voelen. Maar er gebeurde niks. En toen kwam ik hem tegen: die behulpzame, mooie en zelfverzekerde collega bij mijn nieuwe werkgever. Keihard hield ik mezelf voor dat het nooit wat kon worden, want hij gelooft niet in God. Toch spraken we buiten werktijd met elkaar af. Ironisch genoeg keken we tijdens ons eerste date naar ‘The Passion of the Christ.’

Stoppen
Een van mijn christelijke vrienden waarschuwde me al vrij snel: 'Stop ermee voordat het teveel pijn doet om uit elkaar te gaan.' Ook de Bijbel spreekt duidelijk met dit welbekende vers: 'Vormt geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met wetteloosheid, of welke gemeenschap heeft het licht met de duisternis?' (2 Corinthiërs 6:14).

En toch ging ik de relatie aan. In de beginperiode praatten we veel, heel veel. Over het opdragen van eventuele kinderen, over christelijk basisonderwijs. We waren samen verdrietig, omdat we het zó lastig vonden. Uiteindelijk vroeg ik God om Zijn zegen over onze relatie. Pas toen kon ik het loslaten en onze relatie een kans geven.

Eenzaam
Inmiddels zijn we acht jaar verder en ouders van twee prachtige kinderen. Beiden zijn opgedragen in de kerk en gaan naar straks naar een christelijke school. Mijn vriend vindt het prima dat ik elke avond bid met onze oudste. Hij komt met liefde kijken bij een optreden van mijn gospelkoor. De verhalen in de Bijbel vindt hij een verrijking omdat er ‘wijze lessen’ in staan.

En toch, toch voelt het soms eenzaam. Als ik naar de kerk ga, ga ik alleen met mijn oudste. Als het Pasen is, ben ik de enige in ons gezin die dat intens ervaart. Het voelt alsof we samen een prachtige puzzel vormen, maar er één stukje blijvend kwijt is. En juist dat maakt me verdrietig.

Tegelijkertijd besef ik me dat het voor mijn vriend ook niet altijd makkelijk is. Ik vertel onze kinderen over een God, waarin hij niet gelooft. Ik zing in aanbidding liederen, waarvan de teksten zijn hart niet raken. Stelletjes die het geloof wel kunnen delen, benijd ik. Ik denk dat ze zich niet altijd beseffen in wat voor bevoorrechte positie ze zitten. Dat de eenzaamheid in geloof ze bespaard blijft. Aan de andere kant weet ik ook dat het gras aan de overkant misschien groener lijkt, maar dat niet is.

Vertrouwen
Mijn partner gelooft dan wel niet, maar hij is wel mijn maatje en de beste vader die ik voor mijn kinderen kan wensen. Bidden voor bekering voelt niet goed en dat doe ik dus niet. Dan voelt het alsof ik mijn vriend niet accepteer zoals hij is. Daarnaast ben ik er heilig van overtuigd dat God mijn vriend op mijn pad heeft gebracht. Wat Zijn plan is, weet ik niet. Maar ik hou me vast aan dit kinderversje:

‘K stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God,
want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot,
Hem heb ik lief,
Zijn vrede woont in mij,
'k Zie naar Hem op
en ik weet
Hij is mij steeds nabij’

Auteur: Janet Freriks

• Lees ook: Als je kind niet meer gelooft...