‘Als je zo doorgaat, ga je verloren’

Vanaf dat moment werd alles anders. ‘Als je zo doorgaat, ga je verloren,’ zei een ouderling. ‘Je hoeft hier niet meer langs te komen,’ zei een broer. Er werd geroddeld, vriendschappen bekoelden en haar ouders gaven haar te kennen dat haar partner thuis niet welkom was.

Hij durfde niet uit de kast te komen. Toen hij het niet meer voor zich kon houden, reageerden zijn ouders warm en liefdevol. Gesterkt door deze onverwachte positiviteit, begon hij wat vrienden in vertrouwen te nemen. Ook van hen kreeg hij bevestiging en begrip. Tot het gesprek op een relatie kwam en hij vertelde over zijn voornemen om in gehoorzaamheid aan God celibatair te leven. ‘Hóé dan?! Dat is toch nergens voor nodig?’ ‘Gast, wat doe je jezelf aan? Dat vraagt God echt niet van je!’ ‘Wat triest dat je jezelf zo weinig vrijheid gunt.’ En: ‘Jij dient blijkbaar een andere God dan ik.’ Geschrokken van de felheid van hun reacties zocht hij de kast weer op.

Beide verhalen berusten op waarheid. Natuurlijk is de eerste casus heftiger dan de tweede, maar de grote gemene deler is een gebrek aan respect voor iemands persoonlijke keuzes. Het eerste verhaal komt, God zij dank, steeds minder voor. Het tweede verhaal helaas niet. Er zijn homoseksuele jongeren die in hun christelijke sociale netwerk de schijn van ‘gewoon single’ ophouden. ‘Nee joh, gewoon de ware nog niet tegengekomen.’ Ze vertellen liever niet dat ze bewust-homo-single zijn, uit angst dat ze in de kou worden gezet door geloofsgenoten die – van oorsprong goed bedoeld – al te dwingend met hun regenboogvlag zwaaien: ‘Denk erom dat jij dezelfde duur verworven vrijheden omarmt als ik!’

Beide verhalen maken me boos en verdrietig.

Beeld: Shutterstock